Seni yokluyorum, bilindik hiçbir şey yok artık… Ah benim acımasız hafızam, sen bile nasibini aldın vefasızlığından. Ve ben bir dönemini daha kaybettim hayatımın, koca bir hiçlikten bugüne…
Özlemek mümkün mü hal böyle olunca… Yine de bilirsin, her şarkının buruk bir tebessümü vardır bende. Sırf bundan düşüyorsun aklıma, özlemek yok, meraklanmalarım bitmiş, belki biraz tanıdık işte, uzak bir yakından hiç gelmeyen selamlara hürmetle…
Sana anlatamadığım onca şey, yerini seni anlatamadığım onca insana dönüştü. Yine de her defasında dilimin ucuna kadar geliyor yolculuklarımız, aslında biraz yalnız gibiyim, şöyle candan dinleyecek birilerini bulmak zor biliyorsun. Belki bulsam, aklımın en karanlık köşelerinden çıkaracağım güneşli bir haziranı. Çok gülmüşüzdür ya hani, çok konuşmuşuzdur, çok düşünmüş, çoğaldıkça çoğalmışızdır… Mutlaka çok olmuşuzdur…
Onca silinip gidene rağmen, ‘bir daha olmaz ’diye başlayan cümleler çığ gibi çoğalıp büyüdü içimde. O kadar yıkık döküktü ki ardından yürüyen, yıkmadan toparlayamadı. Uzanan her el sahipsizdi gözümde, şöyle bir yoklamak lazımdı, ne kadar sıkabilirdim, ne kadar dayanabilirdi, hangi noktada sen olurdu, yoksa senden başkaları var mıydı?
Senli günler yok artık aklımda, gelmeni beklemek şöyle dursun, anca şarkılar işte adını anımsatan… Yine de sen varsın herkeste, herkes senin gibi gitmeye gelmiş, herkes senin gibi umuduma ihanet, herkes sen gibi, bir gün mutlaka çekip gidecek… Sen bilmezsin böyle yaşamayı, öğrenilmiş bir yalnızlık hali, senden sonra herkesin korkutan sen olma ihtimali…
Çoktandır yoksun, artık var olduğun günlerde silindi, belki çok karanlık köşelerde, cam kenarı terk edilmiş alışkanlıklardan ibaret anılar… Ama kaldı bak işte, ellerimde ki tedirginlik, unuttuğum sevinçlerin boşluğu, adını anmadığım gecelerde inandıklarımın beyhudeliği ve sen olma ihtimali sevdiklerimin, o korku, o telaş, her an gidecekmiş gibi yüreğim ağzımda sevişlerim, korku, en çok korku…
Koca bir hiçlikten bugüne, dokunduğu her şeyden şüphe içinde, yine de o tanıdık şarkıda sana tebessüm ediyor ya kalbim, aklım almıyor… Kaybettiğin hiçbir şeyi anlayamadan kazandıklarına sevindiğin günlerin nankörlüğü senden büyük olunca, şimdi inanmanın bu kadar zor olduğu bir hayatta senden sonra yaşayan beni bir gün mutlaka anlayacaksın…
Boğazıma kaçmış bir balın damağımda ki acı tadı, işte tam da böyle sensizliğin ardı…