Düş kırılır defalarca, insan onarsa da kırık kalır umut. Sözün ulaşamadığı duvarları aşmaya yetmez güç. Ses kalır gırtlakta, ömrünü kanatarak. Ses kanına karışırsa daha çok acır ten. Düş kırgınlığı yaşatmaz bizi. Güne düşen gün ışığı ateştir yüreği yakan. Üstüne gelse de aşk naraları ölünür bir kez. Ölü ten gibidir acının yüzü, diriltmeye yetmez zaman. Gün düşer etime. Ölüme yüz sürmüşse tenim gitmez umut. Musa’da değdirse asasını, ölüme düşen ten aşk ilahına adanır ve dirilmek için onu bekler.

Güneş düşer yüz kederine aydınlatmazda çürütür. Öylesine öfkeli, öylesine güzel. Acıdan güzeller hayat kendini. Çürüttüğü ömrünün kederini. Düş manadır, aşk madde. Maddedir ağır olan, manadır öldüren.

Düşe aşk düşerse eğer cinnettir, sitem duyuramaz sesini. Düşe kan düşerse keremdir. Akla ve cinnete karışmaz zaman, engel olmaz yaşlanmaya. Anı yaşlanabilir bilahare. Anıdan kopup gelmek şimdi aşka. Musa değdirse asasını ne çare… Uyanmaz ten, özlem diye inler dil. Özleme cinayet siner der tarih. Ten Uyanır mı uykusundan ölüme? Nerden bilinir anlama sinen çare. Denizlerin çölleridir cinnet. Ölümü göğsünde taşıyan peygamberdir Tanrı oğlu İsa. Ölümü bilmek ve inadına yaşamak…