Yalnızlığım yaralar beni. Şizofreni dolu kelimeler hançer gibi saplanır ruhuma. Kan değil yaralardan akan, gözyaşlarım dökülür içime. Nereye kadar dolar ruhum yaşlarla. Hangi noktaya kadar tutabilirim içimde. Yok, oluşların yarattığı bu ruh nereye sığınmalı şimdi. Ateş dolu tarlalarda yürüyorum sanki. Var olmak nefes almak yangınların dumanını içime çekmek gibi. Her nefesle zehirleniyorum ama sonu gelmiyor bu nefeslerin. İğrenç, mide bulandırıcı sancılar başucumda. Baş edemiyorum varlığımla. Hani nerde yok oluşum. Bir ben mi yok olamıyorum. Varlıkla cezalandırılmış gibiyim. Hiçbir şekilde yok olamıyorum. Yaralı ruhu hiç silemeyeceğim sanki. Bu nasıl bir yaşam böyle. alıp başımı gitsem ayaklarım zincirde. Zincirde değil beni bağlayan. Peki, beni bağlayan ne? Beni sınırlayan hangi olgu, hangi nefes?

Benim nefesim yangın dumanı gibi. Zehirlenmiyorum ama zehirliyorum. Nasıl biter bu kanımdaki zehir, nasıl yok olur. Gözlerim tarihin elçisi. Aynaya bakmaya korkuyorum. Nasıl bir lanet bu. Kim kurtarabilir beni. Hançer darbelerini kim tutabilir. Hatta kırmalı biri ruhuma saplanan hançeri. Sonsuza kadar kurtarmalı beni. Alevlerin içinden almalı. O zaman ya gerçekten yok olurum, ya da gerçekten var olurum. Saçmalıyorum, bu lanetlenmiş ruhu kim kurtarabilir ki, kimse kurtaramaz.

Sadece ben varım kendimde, kronik bir şekilde acınası bir ruhum. Yalnız, sahipsiz kendi bedenine bile ait olmayan bir ruh... Kahrolası yaşamlar serüveni Dünya. Talihsiz yaşanmışlık serüveni. Başrolde de ben yani benleşemeyen ruh...