Polis minibüsü, cadde boyunca gelerek birahane önünde durdu. Direksiyonda oturan, Halil’e; “Burası mı?” diye sordu.
“Evet.”
Direksiyondaki, bu defa diğer polis memurlarına, “Alıp gelin şu meyhaneciyi!” dedi. Halil Kaya’ya da, “Siz minibüste bekleyin,” dedi.
Birahane de öğlenkinden daha çok müşteri vardı. İki polis memuru birahaneden içeri girerek doğruca tezgah arkasında ki garsonun yanına gittiler. “Buranın sorumlusu sen misin?”
“Evet.”
“Hakkında şikayet var. Karakola kadar geleceksin!”
“Hayırdır, memur bey? Ne yapmışız?”
“Karakolda öğrenirsin. Yürü!”
Garson, “Alaettin, ben yokken idare et…” diye dükkanı Alaettin’e emanet ederek polislerin peşi sıra dışarı çıktı.
Alaettin, “Tamamdır patron!” diyerek uğurladı onu.
İki polis memuru, aralarında garson olduğu halde birahaneden minibüse doğru gelmeye başladılar.
Halil, “Hah, bu adamdı işte…” dedi.
Polis memurları ile garson minibüsün kapısından girerlerken garson ile Halil göz göze geldiler.
Garson, “Memur bey, bu arkadaş mı şikayetçi?” diye sordu.
Polis memuru onu azarlayarak, “Çok konuşma, bin arabaya!” dedi.
Garson, minibüse binmemekte direnerek, “Bi dakka memurum… Bu arkadaş, bugün birahanemizde kafayı çekerken, yankesiciler cüzdanını çekip bizim tuvalete atmışlar. Anlıyor musunuz? Bir müşteri bulmuş tuvalette cüzdanı, getirdi, bana verdi. Şu an, dükkanda, anlıyor musunuz? Dükkana kadar dönüp, vatandaşın cüzdanını alayım isterseniz. Sonra karakola da gideriz evvel Allah….” diye ısrar etti.
Direksiyondaki yaşlı polis, oturduğu direksiyon başından, “Gidin şunla da, alsın cüzdanı!” dedi.
İki polis memuru ile garson minibüsten ayrılarak yeniden birahaneye döndüler.
İki polis memuru ile garson birahaneye geri döndüğünde üzerlerine çevrilen bakışların arasında tezgahın önüne gittiler.
Garson, “Alaettin! Lavaboda bulduğun şu cüzdanı ver oradan bakayım!” diyerek girdi içeri.
“Nerede abi?”
“Orada, tezgahın altında, bir yerde olacak.”
Alaettin, tezgahın arkalarında aranarak cüzdanı bulup verdi. “Tamam. Buyur abi.”
Garson, ona fısıldayarak, “bugünkü sarhoş çektiriyor karakola… Gideyim bakalım, ne olacak.” dedi.
Polis memuru onun fısıldanmasına müdahale etti. “Aranızda fısır fısır ne konuşuyorsunuz siz öyle bakayım?”
Garson, “Yok bi şey memur bey. İşle ilgili tembihler yaptım sadece…” diyerek onların yanına geldi.
Polis memurları ve garson gelip binmelerine müteakiben, minibüs hareket ederek uzaklaştı.
*
Garson, iki polis memuru ve Halil Kaya birlikte bürodan içeri geldiler.
“Şahsı getirdik komiserim.” Garsondan aldığı cüzdanı da teslim ederek, “Bu cüzdanla beraber…” dedi.
Komiser Yardımcısı cüzdanı Halil’e göstererek,
“Bu cüzdan mı sizin beyefendi?” diye sordu.
“Evet.”
Komiser yardımcısı cüzdanı Halil’e vererek,
“Alın, bakın, içinden bir şey alınmış mı, diye,” dedi.
Halil Kaya, cüzdanı karıştırdıktan sonra,
“Kimliklerim tamam, ama paralarım alınmış,” dedi.
“Ne kadar?”
“Elli dolar ile onluk ve beşlik halinde iki yüz liram vardı ama, alınmışlar.”
Komiser yardımcısı, garsonu sıkıştırarak,

“Ne arıyor bu cüzdan sende? Sen mi çalmıştın?” diye sordu.

Garson,

“Bu zat-ı muhteremden çekenler, içindeki paraları aldıktan sonra bizim lavaboda atmışlar. Bulduğumuzda boştu. Sahibi gelirse teslim ederim diye tutuyordum… Sizin söylediğinizi yapmış olsam tutar, sonra memur beylere teslim eder miyim? Atardım çöpe… Allah, bize haram rızk nasip etmemiştir…” diyerek kendisini savunmaya başladı.
Komiser Yardımcısı,

“Ya, ne demezsin. İçki satarak helal para kazanan dört başı mamur müslüman bir vatandaşımız olduğun nurlu suratından okunmakta zaten,” diyerek onunla alay etti. Halil’e garsonu göstererek, “Kol saatinizi gasp eden, bu muydu beyefendi?”

“Bu.”

Garson, gasp sözcüğünü duyarak telaşlandı.

“Ne kol saati? Ne gaspı? Sayın komiserim, ticarethanemizden apar topar alınıp getirildik. Niçin getirildiğimizi ise bilmiyoruz…”

Komiser yardımcısı, Halil’i göstererek,

“Beyefendiler senden şikayetçiler. Bu arkadaşın, bugün, meyhanede içkili vaziyetteyken cüzdanı çekilince hesabını ödeyemediği gerekçesiyle kol saatine paraya çevirmek üzere el koymuşsun.”
Garson, inkar etmeyi sürdürerek,

“Kol saati, filan görmedim ben komiserim. Bu arkadaş, bugün meyhanemizde içki içti. Hesabı ödeyeceği vakit de cüzdanını çektirdiğini fark etti. Dolayısıyla yüz liralık hesabını da ödeyemedi. Ben, asıl bu arkadaştan şikayetçiyim. Bana yüz lira borcu var.”

Komiser yardımcısı, garsonun, inkar etmeyi ısrarla sürdürmesinden hoşnut,

“E, beyefendi? İsnadınız bir delile veya şahide de dayanmıyor. Siz de iyi bilirsiniz ki, eksik isnat ile kimseyi mahkemeye sevk edemeyiz.”

Cemal,

“Evet,” dedi. “Atı alan Üsküdar’ı geçmiş. Bu durumda şikayetimizden vaz geçmemiz gerekiyor.”

Garson, yüz bulunca,

“Ben, komiserim, bu arkadaşın, bugün içtiklerinin parasını ödemesini talep ediyorum. Yüz lira… Aksi taktirde, ben geçmiyorum şikayetimden,” diye atıldı.

Komiser yardımcısı, garsona kızarak,

“Cüzdanı çalınmış adamın. Onun için ödeyememiş. Üstelik kaşla göz arasında saatini de yok ettiniz. Adamlar, buna rağmen şikayetçi de olmadılar, bak. Kapat bu meseleyi…” diye söylendi.

Garsonun bir şey kapatacağı yoktu.

“Ama komserim. Benim günahım ne Allah aşkınıza… Tamam, içtiklerinin maliyetini versin. Versin bir altmış, yetmiş lira, helalleşelim.”

Cemal, cebinden bir miktar kağıt para çıkartıp adama verdi.

“Al sana elli lira! Eğer sahtecilikle alıyorsan, Allah yemeni nasip etmesin, inşallah!”

Garson,

“Varsa bi namussuzluğumuz, dediğiniz olsun, sayın beyefendiciğim,” diyerek, sinsice gülümsedi. Aldığı paraları cebine sokuşturdu.
*
Garson, birahaneden içeri gelir gelmez Alaettin’ in yanına giderek,

“Var mı bi durum?” diye sordu.

“Yok abi. Asayiş berkemal. Topladığım hesapları koydum çekmeceye, anladın mı…”

“İçinden aşırmadıysan tamamdır.”

Alaettin, pişkinlikle,

“Beş kuruşu bile aşırmadım ama, senden bir bira içtim tezgahın arkasında…” diyerek sırıttı.

“Öyle olsun. Şimdi de fırla git, bana Çingen Selahattin ile Tilkiyi kap da gel. Söyle onlara bugünkü sarhoştan çektikleri ikiyüz lira ile elli doları helaya attıkları cüzdanla karakolda ben ödedim adama. Alıp getirsinler paramı, yoksa Allahım’a kitabıma ben polis götürürüm kapılarına…”



“Onlar çekmiş, değil mi abi?”

“Sen git, dediğimi yap… Para miktarını aynen söyle gavatlara tamam mı?”
Alaettin,

“Elli dolar, bi de iki yüz kayme…” diye tekrarladıktan sonra meyhaneden koşarak çıkıp gitti.
*

Apartmana giren Cemal, Halil ve Hülya evin kapısına geldiklerinde, Cemal anahtarıyla kapıyı açarken, Halil Kaya söylenmeye başladı.

“Karakola marakola gitmeseydik keşke. Kendimizi madara ettik.”

Cemal,

“En azından kimliklerine kavuşmuş oldun, sayemde, nankör herif!” diyerek onu açtığı kapıdan içeri doğru ittirdi.