Bir şehrin kar yağışında, dondurucu gökyüzünün altında paltoma sımsıkı sarılırken, bedenim evsizlerin barınağı gibi havaya sadece nefesin dumanını yayıyordu. Adımlarım mahşer yerinin koşturmalarındaydı. Yüreğimi körükleyen damarlarımın nabzında, yüreğim sokakta yakılan variller gibi tutuşuyordu. Kanım donabilirdi. Parmaklarım cebimde bir metal para gibi dururken, ellerimden bir zengin kurtuluş reçetesi çıkmıyordu. Kendimi o an ateşe vermek istedim. Olur ya ruhum ısınırdı belki. Neredeydi evim ve sokağım? Hangi yangından kaçmıştım da, kendimi böyle soğuk maceralara atmıştım. Keşkeler ve pişmanlıklar bir kelebek gibi bu soğuk havada ölüyordu. Bir gül yaprağı gibi karın altında iyice iki büklüm olmuştum. Gülün kokusu ve neşesi bir kan lekesi gibi karın içinde duruyordu. Burnumu kıran soğuğun yumrukları, kar beyaz havlusunu üzerime atıyordu. Yenilmek istemiyordum ben oysa. Bir merhaleden geçiyordum ve mutlaka bu yolun sonunda bir meşale bulmayı umut ediyordum. Yağan kar taneleri yüzümü bir jilet gibi tıraş ederken, yanaklarımda ve sakalımda kar tıraş köpüğü gibi birikiyordu. Donarak ölmek istemiyordum ve de yanarak ölmek istemiyordum. Öyleyse bu kış günü neden soğuğun ve sıcağın arasında gelip gidiyordum. Bir ormanın içinde çalı gibi kalmak neyse, ben bu kar fırtınası içinde öyle kalıyordum. Bir kışın ortasında çalı gibi kalmak, ya yanmaya işaretti ya da çırılçıplak donmaya işaretti. Ben ise bahar dalı gibi yemyeşil olmak istiyordum.
İnsanın kendisiyle çelişen ne çok yanı vardır; ben komple bir çelişki yumağı halinde sokaklarda yuvarlanıyordum. Evimden bir kızgınlık halinde çıktım. Şimdi evime soğuktan donmuş bir it gibi gitmek istiyordum. Bir adım attım. Tıpkı bir kilime ilmik atar gibi. Sonra her adımda ayaklarımın altında bir kilim örmeye başladım. Bir baktım paspas olmuşum evimin kapısında. Evimin kapısını çaldım. Kapıyı sevdiceğim açtı. Korkmuştu ve irkilmişti. Beni görünce sevindi. Ne olur bir daha kızıp gitme dedi. Sarıldık birbirimize.
Peki ya hala dışarıda olanlar ne haldeydi bir düşünsenize!