Ölüm haberleri yalan olmaz ama ilk haber aldığımda buna inanamamıştım. Haberi veren telefondaki ses, biraz kısık ve boğuktu ama yine de ‘şaka yapıyor’ diye düşünmüştüm. Ama o; “Ben nasıl şaka yaparım, hem ölüm haberleri yalan olur mu hiç?” demişti.
Maalesef; ölüm haberleri yalan olmuyor…
Ama ben Cemal Aslan’ın ölüm haberinin yalan olmasını ne kadar isterdim.
Yalanları hiç sevmem ama bir kez de olsa arkadaşın söylediği bu haberin yalan olmasını ne kadar isterdim...
Lakin -arkadaşın da söyledi gibi- ‘ölüm haberleri yalan olmuyor’ maalesef…
Nedense bir insanın vefatından sonra insanın zihnine düşen ilk görüntü onu en son gördüğü an oluyor. Ben onunla en son belediye binasında, koridorda karşılaşmıştım, telefonla görüştüğü için bu kez hal hatır soramamış ve birbirimizi selamlamakla yetinmiştik.
Yurt dışında olduğu halde benden önce haber alan ve aynı haberi -belki de- teyit etmek için benimle paylaşın arkadaşın hatırlatmasıyla; “İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi Raciûn” diyorum ama hala inanamıyorum Cemal Aslan’ın vefat ettiğini.
Arkadaş telefonu kapattıktan sonra hafif bir baş dönmesi oldu bende, olduğum yere yıkılıp kaldım. O an bahçede çalışıyordum. O haberden sonra kollarımda ayaklarımda bir gevşeme oldu. Ilık bir ter aktığını gördüm alnımdan. Daraldığımı hissettim. Göğüs kafesimin hızla kalkıp indiğini görüm…
Bereket ki, küçük çocuklardan başka kimseler yoktu yanımda. Yetişkin birileri olsaydı o an, kesin beni acile kaldırırlardı çünkü kalp ritmim yine düzensiz atıyordu. Daha önce aynı sorunu yaşayıp, -dinlenmek gayesiyle- yıllık izne ayrıldığımda beni ilk arayan Cemal Aslan olmuştu…
Hastalandığımı üzüntüyle duyduğunu söyleyerek geçmiş olsun dileklerini iletmişti. Sonra o sıcak, içten ve babacan sesiyle nasihatler etmişti. Aynı rahatsızlıktan muzdarip olduğunu vurgulayarak, “yeme içmene dikkat edeceksin ve spor yapacaksın; az yemek, çok spor” diyerek bazı tavsiyelerde bulunmuştu.
Basının içinden geldiğimiz için Cemal Aslan’la arkadaşlığımız eskilere dayanır ancak son 4-5 yıldır da aynı çatı altında mesai arkadaşı olduğumuz için daha çok görüşüp daha çok dertleşiyorduk…
Bu yakın ve samimi muhabbetimizden kaynaklanmış olacak ki, vefat haberini veren telefondaki arkadaşa inanamamıştım. Nedense; insan en yakın dost, akraba ve arkadaşlarını kaybettiği vakit inanamıyor/inanmak istemiyor.
Lakin ölüm haberleri yalan olmuyor…
İsterdim ki arkadaş bana bir şaka yapmış olsundu ama her ölüm haberin şaka olmadığı gibi Cemal Aslan’ın ölüm haberi de şaka değildi maalesef…
Artık gerçek olduğuna inanmış olacağım ki; telefonu kattıktan sonra boğazıma bir kör düğüm çöküverdi ve bir hıçkırık tuttu beni.
Bir hıçkırık tutuverdi ama ağlayamadım.
Ağlasam…
Ağlasam rahatlardım kesin….
Ama ne ağlayabildim ne de o şoktan kurtarabildim kendimi.
Öylece donuverdim, kaldım…
Cemal Aslan’la ilgili, geçmişimin fotoğrafları gözlerimin önünde bir film şeridi gibi gelip geçti…
Hiçbir karesinde negatif bir poz göremedim.
Güler yüzlü ve gülmesini bilen bir insandı Cemal Aslan. Onun bulunduğu ortamda hep pozitif bir hava eserdi. Çünkü gülmesini bildiği gibi güldürmesini de bilirdi. Mertlik ve delikanlılık onu en iyi tarif eden iki kavramdı. Hiçbir zaman diklenmeyen ancak hep dik durmasını bilen ve bu ilkesinde asla taviz vermeyen hasbi bir insandı…
Birkaç satırlık yazı ile onun kitaplara sığmayacak kadar güzel hasletlerini anlatıp bitirecek değilim. Benim maksadım, -birkaç güzel kelam da olsa- onu hayırla yad edip rahmet okumaktır.
Bu yazıda belki Cemal Aslan’a ağıt yakamıyorum ama O’nu rahmetle anıyorum.
Ve gönül isterdi ki, bu emektar insan son yolculuğuna belediye önünden bir törenle uğurlansındı…
Başta oğlu Bekir olmak üzere yakınlarına ve sevenlerine başsağlığı diliyorum.