Öğreniyorum..
Zamanla içime işledikçe öğreniyorum hatalarımı , kırgınlıklarımı ...
Ödediğim bedelleri, ödeyeceklerimi, sebep olduklarımı..
Paramparça olmayı ve küllerinden yeniden doğmayı öğreniyorum...
Nasıl büyür bir insan öğreniyorum..

Kalbime yenilmeyi, saflığı,
Mutlu olma çabalarımı,
Umudu ,umuda tutunmayı,
Hayal etmeyi..
Güzel günler görmeyi, istediğime ulaşmayı,
Sevmeyi sevilmeyi,
Özlemeyi,
Ağlamayı ,
Gülmeyi öğreniyorum..

Geç kaldım biliyorum, hep yanıldım görüyorum ...
İnsanları tanımadım, göremedim kötülüğü anlıyorum..
Ama üzgünüm ...
İnsanların insan olmaktan çıktığı söylenmemiş bana, bir onu öğrenememişim.
Acı çekersin üzülürsün denmemiş,
Kırılırsan, yıpranırsan , düşersen bu yolda hemen pes etme denmemiş,
Olmamış yapamamışım..
Bilememişler benim bu denli kırılacağımı, insanların var olabileceğine inanacağımı…

Ama şimdi öğreniyorum,
Büyüyorum,
Görüyorum,
İnsanların ne kadar kötü ve anlamsız olabileceğini ve benim ne kadar geride kaldığımı görüyorum..
Bu düzen bana göre değilmiş, öğreniyorum…
Geç de olsa öğreniyorum…