Hüzün kokuyordu saçları.

Buram buram esiyordu uzaktan sevdiğinin kokusu. Ona özeldi sadece bu, nerede olsa bilirdi. Başka hiç bir kadına yakıştırmamıştı hüznü bu kadar.

Hazan saklıydı bakışları.

İçini ısıtan sıcacık gülüşlerinin ardında, güzel gözlerinden taşan anlamlarında hazan saklıydı hep. Çocukça sırnaşmalarında, masum cilvelerinde içten içten bir sırrı saklar gibiydi. Bir gizem, bir tutku vardı yaratılışında.

İnsanlık taşıyordu yüreğinden.

Karşısındayken kalbinin çırpınışlarında hep adını duyar gibiydi. “senin için varım, seninle varım.”diyordu her bir ritmi sanki. Güzel yüreğinin tılsımı sarıyordu ruhunu genç adamın. Karşısında yitip gittiği kadındı o, ötesi yoktu...

Meleğiydi onun, kanatsız meleği...

Her şeyi; iyiliği, masumiyeti, sadakati, güveni, sevgisi..varlığıydı, var oluşuydu...

Sıyrıldı güzel gözlü bakışlarından, duyamaz oldu kokusunu. Bakındı şöyle bir etrafına... Boşluk,karanlık... Arandı bir kez, bir kez daha, son bir kez daha! Bulamadı, yoktu. Elini nereye atsa bomboştu. Kendini dahi bulamadı sonra , yok oldu. Yersiz yurtsuz, bir başına, hiç gibi...

Buz gibiydi ruhu. Ne hüzün kokuyordu etrafı ne hazan saklı bakışlar vardı karşısında. Gülümseyen, içini ısıtan hiç bir şey kalmamıştı.

Doğruldu var gücüyle yerinden, bıraktı elindeki fotoğrafları.
Son bir gözyaşı damlası akıttı hatıralarına.
“Meleğim!” dedi, “Meleğimmm...” diyebildi. Hazan bakışlı meleği çoktan kanatlanıp uçmuştu yanından, yanı başından...

Ürperdi aniden, bir sıcak dokunuştu sanki tenine değen.. O bilindik kokuydu duyumsadığı, sadece onun hüzün kokusu, meleğinin kokusu..
Anladı ki o an, meleği onu asla bırakmamak üzere güzel ruhunu teslim etmişti ona yalnızca ve hüznünü bırakıp kanatlanmıştı uzaklara...

..::burcu::..