İlham perim kocaya kaçtı
Beni mutluluğumla boynuzladı
Eski günlerden bana
Sadece kara kara yazılar bıraktı
Beyaz sayfalarımı aldı götürdü
Pembe düşlere emanet etti beni
Gözyaşlarımı bile kuruttu
Yüzümü gülücüklere terk etti
Hıçkıramıyorum artık eskisi gibi
Hep kahkaha çıkıyor ağzımdan
Nicedir ağıt yakamaz oldum
Türküler söylemek geliyor içimden
Ölmek bile istemiyorum artık
Yaşam taşıyor gözlerimden
Yarını merak eder oldum
Hep geçmişe ağlarken
Nefes almaktan bile zevk alır oldum
Her şeyden bıktığım gibi ondan da bıkmışken
Ve en sonunda kendimi buldum
Yirmi iki yıllık bir arayışın sonunda
Sonunda ben de adam oldum
İçimdeki mızmız çocuğu gözyaşlarımla boğdum
İçinden mutlu bir adam çıkabileceğini kim tahmin ederdi
O çocuk ki yirmi iki senedir ağlamaktan bıkmadı
Gülmek ona hep uzak geldi
Ama şimdi anlıyorum ve herkese anlatıyorum ki
Gülmek o kadar da zor değil
İlham perim de varsın olsun geri dönmesin
Mutluluğumla mutlu mesut sevişsin
Belki ufacık gülücükler doğurur perim
Mutluluğumun meyveleri olarak
Belki sever birileri beni
O gülücüklerdeki sıcaklığı görerek
Velhasıl aslında ben ilham perimi kendi ellerimle gelin ettim
Bana ufacık mutluluklar ve gülücükler doğurmasıydı ondan tek beklentim
Ve bunun için değil dokuz ay
Dokuz asır bile beklerim