Sessiz bir başkaldırının bana verdiği bir huzurla doğdum sessiz karanlıklardan.Sonra gittikçe çıktım gökyüzüne doğru bir başkaldırının verdiği heyecanla.Heyacanlıydı,fakat hüzünlü...Umutluydu, fakat yararsız...İçimi dolduran heyecan öyle bir şeydi ki bedenimi hissetmekte zorlanıyordum.Hani bilmesem bedenim yok bile derdim ya,o zaman da bedensiz bir ruhun son kıvılcımlarını yaşadığım için mutluluk duymam gerekirdi.Fakat mutluluktan eser yoktu.

Sınıfıma, okuluma gitmeliydim. Bana çok zor geliyordu. Oraya gitmek ve vedalaşmak... Bu istediğim şey değildi. Okulların kapanıp bir daha arkadaşlarımı göremeyecek olma düşüncesi, içinde bulunduğum duygu karmaşasından bile daha çok acı veriyordu bana.

Siyah bir toprakta kırmızı bir gül gibiydim. O gül de dikenlerle doluydu. Ama zaten solmuştu. Gülü seven dikenine katlanır derler ya hani, solan bir gülü de kimse sevmez ki!

Kaybolan yıllarımın bana verdiği cesaretle girdim sınıftan. Herkes karnelerini almıştı bile. Ben geç gelebilmiştim. Nasıl geldiğimi de bilmiyorum. Sanki uzun bir tatile çıkmış da sonra gelmiştim sınıfa. Yüzleri zor tanıyordum. Hani karnemi görmesem ben de kimse tanımıyor, unutulmuşum diyecektim ya, karne sıramın üzerindeydi. Ama karnem değişmişti sanki. Bir bakıma çok detaylı olmuştu. Ne de olsa eğitimde çoğu şey değişiyordu. Karneyi de değiştirmişler dedim içimden. Öyle sıkılıyordum ki içimden mi dedim dışımdan mı onu da bilemiyorum.

Bir an arkadaşlarıma baktım. Herkes mutluydu. Ama ben mutlu değildim. Benim asık suratlılığımdan olsa gerek bana baktıklarında onların da suratı asıldı. Oysaki ben o kadar da kötü gözükmüyor olmalıydım. Sadece oturmuş karneme bakıyordum. Karnemi de karmaşık duygularımdan okuyamıyordum ya, boşver...

Sonradan anladım ki umurlarında bile değildim. Benle vedalaşmıyorlardı bile. Aralarından erken ayrılmak suç muydu? Tatile ihtiyacım vardı ne de olsa. Zaten sorunlarım vardı. Bıkmıştım ya her şeyden hani. Onlar da biliyordu bunu. Zaten montum bile askıda kalmıştı sınıfta. Cebi açıktı. Yerde ilaç kutuları vardı. Onları görünce aklıma geldi her şey. Dünyam başıma yıkıldı birden. Hiçbir şeyin anlamı kalmadı. Onları ben mi içmiştim? Doğru ya hani bıkmıştım her şeyden. Ama ya güzel şeyler? O güzel şeyleri kötü şeylerin arasında nasıl da farkedemedim? Ve silmiştim her şeyi bir şişe anti depresanla. Her şeyi de silmek olmazdı ya olsun dedim. Şimdi aradan aylar geçmiş karne alınmış. Pişmanlık neye yarar ki?

Bir zamanlar o kadar istediğim vedayı sonradan ne kadar istemediğimi, sonrasında da bu karmaşanın içinde karne günü vedalaşmasını bile ne kadar istediğimi farkettim. Ama elden ne gelir? Farklı zamanları bir anda görüyormuşum meğersem. O yerdeki ilaçlar kayboldu. Gösterilmişti bana ya da görmüştüm. Şimdiki zamana döndüm, ya da ben öyle sanıyorum.Belki de şimdiki zaman şimdi değildi ya her neyse. Birden tüm tebessümler tüm ayrılık gözyaşlarıyla karışır gibi oldu. Tüm yüzler teker teker silindi. Her yer yavaş yavaş siyaha boyanmaya başlamıştı. Hani çok severdim ya siyahı! O yüzden siyahlandığına sevinmeliyim dedim kendi kendime gülerek.

Sonra tekrar o boşluk hissi ve sonsuz karanlık. Sırama doğru bakmak istedim. Çünkü o tarafta bir şey parlar gibi oldu. Evet, parlayan bir kağıtmış.

Yanına yaklaştığımda onun karnem olduğunu gördüm. Daha doğrusu olmadığını... Olsa da farketmezdi ya neyse. Ama olmaması farkederdi. Çünkü bu karne değildi. Bir anı yazısıydı. Tüm arkadaşlarım ölümümden dolayı karnemi alamadığım için, sıramın üzerine hepsinin imzasını içeren bir not yazmışlardı.

"Rahat uyu" diyorlardı."Rahat uyu...".