Artık daha az şarkı söylüyorum.
Daha çok dalıyor gözlerim uzaklara.     
Dayanamıyorum da yalnız kalmaya,
Ve eskisinden daha çok ağlıyorum.

Gözyaşlarım dinlemiyor şimdi beni.
Dindirmek için onları tüm çabam beyhude.
Niçin göremiyorum aşina yüzleri?
Demezler miydi “dost kara gündedir” diye.

Artık daha az çıkıyorum sokağa.
Daha az konuşuyorum insanlarla.
Ve daha az bakıyorum aynalara.
Eski ben gibi olamam bir daha.

Meğer bir bilmeceymiş insanda.
Hepimiz birer faniymişiz şu dünyada.
Ölüm Allah’ın emri biliyorum ya,
Ayrılmak zor, sana ağlamamaksa imkânsız ……..

12. 13. 1998.