Kan hücrelerindeki kıpırdılar hızlanıp kalbi daha hızlı atmaya zorluyor, kal yeniden damarları damarlar deriyi deri ise acıyı zorluyor.Bu ne zamana kadar devam edecek birisi soruma cevap versin.Yokoluş denilen şey bu değil.
İnleme sızlanma olmamalı, yok olmalı herşey bi anda kaybolmalı, beden hisler hava güneş, bir gökyüzü olmamalı.Atmosferde boğulmaya çalışıp onlarca kez deneme sonucu yine de nefessizlikten ölememek.
Ne kadar saçmalaşıyor, giderek saçmalaşıyor evet.
Evet diyorum başka birinin onayına ihtiyacım olmadığından.
Yine kabul gördüm kendimden.Daha fazlasını aramadığımı belirtmiştim.Şimdi devam edelim.
Saçmalaşıp giden bir beden, çürümeye yüz tutmuş gözler yavaş yavaş kirpikleride alıp dudaklarımdan aşağı süzülüyor, ağlar gibi ama değil sadece göz bebeklerimdi bunlar. artık ters yansıyan ışıklarıda düz görmeyeceğim.herşey ters kalacak ben göremediğim sürece.
Vücüdumda et-kırıntı ve bok parçacıkları onlarda yavaş yavaş dökülmeye başlıyor.Yavaş yavaş yok oluyorum sanırım.Ama denemiştim olamamıştı böyle birşey neden şimdi yavaş yavaş olması.Denemelerim çok hızlıydı oysa daha az acı içerikliydi.
Sanırım acı çekerek damarlarımdaki kanın ritmini duyabiliyorum.Şuursuzca dans ediyorlar sanırım müzik dinleyerek.
Bu son yolculuğumuz
lalalalaa
Bir daha damarlarda dolaşamayacaz.
ayak uçlarından bir topa vurur iken birleşemeyecez.
laalaaa
sanırım hücrelerim özgürlüğü hissediyor ama sonunda donacaklar yapıları gereği.Az önce dudağımdan akan kan gibi.Donuverdi bi kaç saniye de.Tek sağlam olan sanırım kan yapısı.
Çürüme devam ediyor.Yok oluyoruz koşmaya çalışıyor iskeletim bedenimde ki etlerden sıyrılıp onlar bir kenara atıp daha da hızlanmak istiyor.Önce yanaklarımı attı sonra dudağımı saçlarım zaten çok azdı sonradan eklenmiş bir parçaydı sanki bir peruk onuda çıkarıp attı.kollarımdaki bacaklarımdaki deri altı az kalmış etleride bir kasapmışcasına sıyırıp atıyor .hayır kargalardan uzak tut onu geri al.
Ciğerlerimi alıyor şimdide , ne kötü kendi kendimi yok ediyorum.bu durumu gözlemlerim de yok sadece ben varım kendimi yok ederken seyredebilen.
Sonunda sonunda susturuyor evet.
Yine evet dedim son kez kendimi onaylıyorum.
Artık yok oluştaki son taklam
son acemiliğim
beynimi de söküyor yere bir bok parçacı gibi atıp seyrelmiş kemikleriyle eziyor beni.
Yok oluyorum sanırım.
Denemelerim boşuna olmadı