çileli hayatın son deminde
ağlayacaksın tüm hüzün ve kederinle
belki de güleceksin o son nefesinde

dün yine hep aynı yerdeydim
gezdiğim hep o parkta, aynı iskelede
kendimi aradım karanlık gecelerde
sabahlara kadar yürek fenerlerimle.
her zaman oturduğum o bankta bile
sıcak çayımı içtiğim o balıkçı kahvesinde,
çile derlediğim dilek ağacında
ama hep ayrı bir ben vardı dünyamda.
gül diye ağlayan, ağla diye gülen...
tam bulmuşken beni, kaçıveriyordu uzaklara
ve ben yine sokaklara mahkum
kaplara gecede benliğimi arıyorum...

ağlayan, gülen, oynayan, koşan, konuşan,
düşünen, seven, nefret eden beni aradım hep
ve bir gün aynaya baktım, onu gördüm
o, taa gerilerde, arkamda bir yerlerde
albümlerin arasında ve hatıralarda kalmıştı...