Bundan bir süre gün önce, Edremit Körfezinin ilginç ve şirin sahil kasabası Ayvalık’ın Altınova Beldesinde yaşanan bir olay, Türkiye’nin halini ve Türk Milletinin bir bölümünün içinde bulunduğu talihsizliği vurgular nitelikteydi. Daha doğrusu umutsuzluk ve umarsızlığımızı sergileyen nice olaydan biriydi. Basından yansıdığı kadarıyla, Kasabada yerleşik iki doğulu aile birbirlerine girmişler, çıkardıkları arbede çerçevesinde grubun birinin diğerlerinin üzerine taşıt aracı sürmesi sonucu iki kişi ölmüş. Bu olay üzerine galeyana gelen kasaba halkının, doğu kökenlilerin araba, dükkan hatta evlerini taşlamaları, ancak güvenlik güçlerinin yoğun çabaları sonucunda engellenebilmiş.

Burada dikkate alınması gereken husus, yalnızca doğuda hakim olan derebeylik sistemi ile bunun doğal sonucu olan aşiret kültürünün ortaya çıkardığı katilperver toplum tipi değildir. Dünyanın neresinde aşiret kültürü hakim ise orada aşiret kültürünün olmazsa olmazı katil severlik var olacaktır. Dahası bu tablo, dünyanın birçok ülkesinde olduğu gibi milliyetçi bir tepkiyi beslemektedir ki, milliyetçiler de kendi katil severlerini yaratmaktadırlar. Bu durumda, bu toplumun katil sempatizanı olmayan, çözümü ölümde aramayan kesiminin hali ne olacaktır? Bu kitle ne zamana kadar, ölümü yaşamın önüne koyan, geleneksel kültüre katlanmak zorunda kalacaktır. Artık sorun çoktan bıkkınlık sınırını aşmış durumdadır. Toplumsal çıkarlarımız bakımından ciddiyetle ele almamız gereken konu, 21. yüz yılda bünyemizde aşiretleri ve kültürlerini özenle korumakta olduğumuzdur. İşin ironik yanı, feodal kültüre karşı olan vurdumduymazlığımız, Avrupa Birliği’ne giriş için kendimizi paraladığımız şu günlerde de devam etmektedir. Ne kadar ilginçtir ki, o Avrupa Birliği de, müzakere sürecinde bizden yerli yersiz birçok talepte bulunurken, doğunun feodal yapısını gündeme bile getirmemektedir.

Türkiye’nin bölünme tehlikesi ile ilgili endişesi biliniyor. Yıllardan beri de bu konu ile ilgili bir güvenlik mücadelesi oldukça kanlı bir şekilde sürdürülüp duruyor. Ancak şunu açıkça ifade etmek zorundayım ki, Türkiye sosyokültürel bakımdan çoktan hem de birçok konuda bölünmüş durumdadır. Nasıl dincilik ve laiklik üzerinden bölünmüş ise, işte yukarıdaki olay vesilesiyle ortaya çıktığı gibi, çağdaşlık ve feodalite ikilemi ile de bölünmüştür. Artık nihayet kabul edilmesi gereken husus, Türkiye’nin, bu feodal gelenekselliği taşıyamayacağıdır. Bütünlük, yalnızca toprakla ilgili bir kavram olarak düşünülmektedir öteden beri. Oysa bu yanlıştır. Asıl bütünlük, çağdaşlık etrafında oluşması gereken kültür bütünlüğüdür. Bu örnek kültür ise, Türk toplumunun en azından bir bölümünde vardır. Sorun, doğu ve özellikle güney doğuda egemen olan, aşiret ve feodalite yapılaşmalarının imhası anlamına gelecek bir toprak reformunun yapılması sorunudur. Bunu yapmadan girişilecek, örgün ve yaygın eğitim çabaları ile yalvar yakar olmaların bir sonuç vermesi mümkün değildir. Hiç kimse bu konuda kendini kandırmamalıdır. Kültür, mülkiyet ve üretim ilişkilerinden başlar, eğitimden değil. Eğitim, mülkiyet ve üretim ilişkileri çağdaşlaştıktan sonra, derleyip toparlayıcı olarak devreye girebilecek bir konudur. Yapısal dönüşümleri gerçekleştirmek yerine oluşturulacak zenginleşme ve eğitim, olsa olsa aşiret düzenini de onun katil sever toplum karakterini de, daha teknik ve daha ileri bir hale getirmeye yarayacaktır.

Özetle sorun, özellikle görece küçük yerleşim yerlerinde, halkın kitlesel tepki ve önlemlerine doğru gitmekte, vahamet artmakta, sorunu yalnızca alışılmış asayiş önlemleri ile karşılamak giderek zorlaşmaktadır.