her yeni gün başlangıcı ızdırapla başlayıp her akşam dönüş sonrası yine yokoluş yürüyüşünde tırmanma şeridi...çıkışlar akşam inişler sabahında sessiz yalnız sigarasız..artık koşmuyorum çıkarken inerken tutmuyorum mecburen koşuyorum bazen düşüyorum bir kamyon geçerken..yürürken düşünmüyorum koşarken yada düşerken ,artık uyurken düşünüyorum buda uyutmuyor...neden bu yok oluş düşüncesi üzerine kurulmuş yeri kuramların sonunu gördükçe düşünmemezlik yapamıyorum ki aslında çok rahatta yapabilirdim ama neden?
duygulu karamsar mat bakıp uzun görmek ne işe yarar ki bu seviye de olsa da olur yokolsa da ama ya kaybolunca neler olcak yeni bir arayış yeni bir titreşim..nasıl olsa hiç bi zaman gökkuşağını göremiycem belirliydi bakış açım bazen okuyamayacaktım bazende yazdıklarımı okuyamayacaktım...Kalpleri hiç sevemdim; çoğu yalan dolan birikimi katmerleşmiş nefreti kendisinde çağrıştıran kin duygularımı kanla besleyen kalpler..sevmedim sizleri sevmiycem yok olsanızda geri bakıp kan kussanızda sevmiyorum..
bende yaptığım hataların korumasız düşünlerinde kendimle çelişip bilinçli tükettim kendimi..suya baktığımda yansımamı göremedim,ayna da da...artık kayboluyorum yine karanlık yokuşlu geniş araç yollarında ..kamyonlardan kalma korkumda bundandır sabah-akşam tekrar tekrar tekrar eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.............
sanırım son nefesimdi bu isyanımda ki son çıkacak harf bir kelime dahi kuramamak...artık kurmak istemekte suskun kalmak her yaptıklarımın ve yapılanların karşısında bir ben varken bu bende artık
sade ve suskun..