Sahile vurdum dün gece... Susuz ama sırılsıklamdım. Sözlerin dilimi damağımı kurutmuş, bakışların ruhumu boğmuştu. Dün gece kuru dudaklarım tek bir söz dahi edemeyecek kadar çaresizdi...

Seninde mi hesapların olacaktı? Sende mi kaçacaktın kendinden, benden... Neyi yaşamaman gerekiyor ki, söylesene bana? Yüreğindeki bozkırları coşturan deli rüzgarım mı acıtıyor seni? Sevdam ağır mı geliyor, sevdan... Omuzlarını çökerten ne söylesene bana?

Yaşadığımız hangi ana engel olabildin ki, korkularına engel olmaya kalkıyorsun. Kendini kısıtladıkça beni kıstığının farkında mısın? Ben bu sevda masalında çok yaralandım inan... Nereden geldiğini bilmediğim serseri parmaklar deldi bıçak gözlerimi. Tadını bilmediğim tatların yaktı dilimi, tenimi. Ama asla vazgeçmek, unutmak gelmedi dilime, yüreğime... Çok yoruldum, nefes alamadım yanındayken bile; ama asla ardıma dönüp bakamadım ben. Eski beni asla aramadım ben. Dünün içinde ben yoktum ve inan o zaman her şey daha kolaydı. Ama bu gününde ben varım. Sevdiğin kadar korkuyorsun, acıyorsun... Bunu anlamıyor musun?

Yaşamak istediğin bunlarsa, korkuların aşkına hükmedebilecekse; inan çok canım yanmaz. Kollarında dokunuşlarına kendimi salıverdiğim gibi salarım acılarına, içim yanmaz. Ben bu aşkı, her şeyiyle istedim. Kül rengi yarınlarıyla, riskleriyle, buzdan yalanlarıyla, diş gıcırtılarıyla. Yaşanacak her şeyi kabullendim. Eksik yaşamak işime gelmeyecek ve gönül bahçemin kapıları çok çarpacak inan. Ama seni kaybetmemekse yakarım lanet bahçelerimi...