Toyluk bazen onlarcasının elini tutmuş gibi,
Bir "adam tokluğu" yaratır insanın içinde.
Ben,tokluk sandığım bu duygunun,
Çocukların oyuna doymadığı kadar açlık olduğunu,
Seni öpünce anladım...
Elinde bir gül ile karşıladığın her sabah,
Seni dımdızlak sevdiğimi anladım.
Keşke diyorum hepsini koparmasaydın o güllerin
Birazını bugünlere bıraksaydın..

Bütün endişelerimi rüzgarda sallandırıp
Çırılçıplak seviyordum seni.....
Yedi başlı ejderhadan korkmayan karınca sanki,
Babamla savaşlarım,annemle anlaşmalarım,
Senin uğrunda kendi tarihimden vazgeçiş bir şerefti.
Biliyordum ki;deliksiz inciler kadar değerliydim.
Numunem yoktu,aslımı sende bırakmıştım...
Günü,geceyi kırmızıya boyadık gül rengi,
Boğulup boğulup kırmızılarda,
Kurtarıyorduk birbirimizi sarmaş dolaş...
Ah o ateş-baz güller!
Keşke diyorum hepsini koparmasaydın o güllerin,
Birazını bugünlere bıraksaydın...

Usanmadın gül soyuna verdiğin zarardan.
Ev sahibin Meliha Teyze şikayetlense biraz,
"Gül hırsızı çoğaldı bahçe duvarını yükseltelim teyzecim!" deyişin,
Yüzümü en az güller kadar kızartıyordu...
Keşke diyorum hepsini koparmasaydın o güllerin,
Birazını bugünlere bıraksaydın...
Aynı evin içinde saklambaç oynadığımız,
Balkan kokulu bulutları yatağımıza misafir ettiğimiz,
Kireçten yüzlerimizle seyrederek birbirimizi,
Konuşurken kanadığımız bugünlere...
Birinden hiç ayrılmayan dudaklarımız,
Aynı su bardağına değerken sadece,
Aynı evin içinde yılların hatırını güderken,
İnceliklerimizin birazını bugünlere bıraksaydık keşke!
Keşke diyorum hepsini koparmasaydın o güllerin...