Kadınlar… Anlaşılmaz yaratıklar… Kadınlar için “üretilirken teknik bir hata yapılmış ve arızalı olmuş” diye düşünüyorum. Sözümü haklı çıkaracak nedenler var. Biraz açayım.

Kadının bütün yaşamı acılar içinde geçer. İlk kez cinsel ilişkiye girdiği zaman acı çeker. Bekâret zarı yırtılır. Kanlar akar, acı verir, bu yüzden bazen ruhsal çöküntüler yaşanır, kan akmazsa bizim gibi toplumlarda cinayetler işlenir. Diyelim, bu durum yaşamında yalnız bir kez olur.

Çocuk doğururken acı çeker. Acı çekmeden doğurmanın bir yolu bulunamamıştır. Bazı yöntemlerle biraz hafifler diye duymuştum. Üstelik çocuk doğsun diye yapılan iğneler acıyı daha da artırır. Haydi, bu acı da tüm yaşamında yalnızca 2-3 kez olur diyelim. (Bazı kadınlar 20-25 kez doğurabiliyor) Ya kadının her ay düşürmesi gerektiği bir hücre sırasında çektiği acılar? Her ayın 4-5 günü kanamalar içinde geçer, içinden kanlar akar, güçten düşer. Nedir? Olgunlaşan hücre düşüyor. Bunun daha kolay bir yolu bulunamaz mıydı? Bu hücre her ay düşmek zorunda mıydı? Bildiğiniz gibi yumurta hücreleri her kadında doğumundan itibaren 300bin kadar mevcuttur. Bu sayı artmaz. Kadın ergen olduktan sonra her ay bir tanesi olgunlaşır. Eğer erkek tarafından döllenirse vücutta kalır, yeni bir canlı olur. Döllenmezse dışarı atılır. Halbuki yalnızca döllendiği zaman bir hücre ortaya çıksaydı veya bu iş kontrol edilebilseydi hiç böyle her ay karşılaşılan bir sorun olmazdı. Ama erkek spermi de çok nazik olduğu için kadının vücuduna girdiği anda hemen yumurta hücresini bulması gerekiyor. Yoksa kadının savunma sistemi sperm hücresini yok ediyor. Yani tavşana kaç, tazıya tut konusu.

Niye vücut spermi yok ettiği gibi yumurta hücresini de yok etmiyor? Çünkü vücut “sperm hücresi yabancı, yumurta hücresi benden, onu yok etmemeliyim” diye düşünüyor. Peki, her ay atılsın onu kabul edelim. Yani bu iş ille de kanlı mı olmalı? Yok, hücre olgunlaşıp rahme düşünce ve bir süre rahim çeperinde tutunmak zorunda kalıyor, hani belki bir sperm hücresi gelir de döller diye. E bu arada beslenmek zorunda tabi hemen birkaç kan damarı çoğalıp, gelişip, çevresini sarıp hücreyi beslemeye başlıyor. Yumurta döllenmeyip gitme vakti gelince hepsi birden yerinden çıkıyor. Damarlar kopuyor, kan, ucu açık damarlardan rahme akıyor. Ne kadar kötü bir durum. Yani bunun da kolay bir yolu bulunamaz mıydı? Parmak oluşumu gibi bir çözüm bulunabilirdi.

Parmak oluşumu nedir derseniz söyleyeyim. İnsan anne karnındayken, eli önce bir bütün olarak oluşur. Parmakları olmayan bir eldiven düşünün, öyle. Sonra parmaklar arasındaki hücreler toplanmaya ve ölmeye başlarlar. Böylece parmaklar ortaya çıkar. İşte yumurta hücresi de döllenmeyince bu şekilde içerde hiçbir tahribata yol açmadan düşebilirdi. Burada da üretimin hatalı olduğunu açıkça görüyoruz.

Bu kadarla kalsa, hatalı üretim yalnız kadınları ilgilendiren sınırlı bir sorun olurdu.

Bu kanlı yaşam kadını tümüyle etkisi altına alıyor. Kısaca ve kibarca adet dönemi dediğimiz kan dökme dönemi sırasında, öncesinde ve sonrasında kadın içinde yaşadığı travma ile ilişkili olarak normalden sinirli oluyor. Bunun için erkeklerin anlayış göstermesi gerekir tabi, bu doğru ama deneyimlerime dayanarak söyleyebilirim ki anlayışlı olmak yeterli olmuyor. Bu dönemde ne söylerseniz söyleyin ters bir cevap alabilirsiniz. Hiçbir şey söylememek de çözüm değildir. Herkes sabırlı da olmaz. Belki bu sebepten bir çok yuva yıkılmıştır. Hatta sabırlı olmak bile çözüm değil. Çünkü hormonlar işin içinde. Yumurta hücresi atılacak diye bir sürü hormon salgılanıyor. Bu durum kadını sinirli yapıyor, başı ağrıyor, kasıkları ağrıyor. Kadının hatalı üretildiğinin bir göstergesi daha. Atılsın, peki tamam da bu yumurta hücresinin atılması işini mutluluk hormonu üstlenemez miydi? O zaman her 25 günde bir yüzünde güller açardı. O kötü dönem hem kadın hem erkek için güle oynaya geçerdi.

Cinsel istek duyduğunda kasıkları ağrır ve kadın bunu her gün duyar. Bazı kadınlar mı demeliyim, yoksa hepsi mi bilmiyorum, (aslında bu lafı ayıp olmasın diye söyledim) cinsel isteği doyurulmazsa bir baş ağrısı saplanır. Hele bu yolda biraz ilerleyip yarım kalırsa sonuç tam bir felakettir. Artık o günden hayır gelmez. Konuşabileceğiniz veya konuşmayacağınız her konu bir kavga konusudur. Burada baraj sorusuna geliyoruz.

Birinci baraj sorusu: “Beni öpmek hoşuna gidiyor mu?”

Bu soru tam öpüşürken sorulursa etkisi daha da yüksek olur. Haydi bu geçti diyelim.

İkinci baraj sorusu geliyor: “Beni seviyor musun?”

Bu soru da aranızın çok iyi olduğunu geceyi birbirinize sarılıp geçirdiğiniz günün sabahında, aranızda hiçbir sorun olmadığını düşündüğünüz bir anda sorulunca etkisi çok güçlü oluyor. Kuru bir “evet” demek yeterli değil. Zaten bu soru birlikte geçirdiğiniz kısa süre içinde onlarca kez sorulmuş. Her seferinde hep aynı heyecan ve istekle yanıtlamalısınız. Yoksa ilişkiniz bugün olmazsa yarın biter.

İşte kadının teknik arızalı olarak üretilmesinin böyle bir sonucu vardır. O yüzden “Kadının karnından sıpasını, sırtından sopasını eksik etmemek gerek.” Diye bir atasözü üretmişiz. Bunu gerçekleştirebilirseniz ne hatalı üretimin ne baraj sorusunun bir önemi kalır. (Sakın yanlış anlamayın, şaka yaptım ha!)

Bu kadarla da bitmiyor. 40-50 yaşlarında bu hücrelerin vücutta bitmesiyle menopoz dönemi başlıyor. Bazı hormonların eksikliği kemik erimesine neden oluyor. Deminki durum gibi ne alaka değil mi? Hücre bitiyor, kemikler erimeye başlıyor. Sonra gelsin eklem ağrıları, sırt ağrıları... Bu hata değil de nedir?

Diyeceksiniz ki erkeklerin hiç mi hatalı üretim yanı yok. Bilmem. Belki vardır belki yoktur ama burada konumuz baraj sorusu ve kadınlardı. O da belki başka bir sefere.

2. Ocak.2007