UMUDUMLA KİRAZ AĞACIM

Kiraz ağacımın yanındaki, son gül de açmıştı bugün, dalların arasından “bana bak!” der gibi bakıyordu. İçimdeki hüzünleri parçaladı dikenleriyle. Al rengiyle de yüreğime, yarına dair umutlar verdi. Yeşerdi, ilk filizini verdi, umut. Büyücekti, fidan olacaktı, dallanacaktı, ardından hayata inat ben de yaşayacağım diyecekti. Kırmak isteyecekti mutlaka bir şey onu, mutlaka acılar çekecekti. Mutlaka düşmanları olacaktı, dostları olacaktı, onu kıskananlarda olacaktı.

Ama korkmadı, filizlendi içimdeki umut, kiraz ağacımla beraber. İlk defa olsun, toprağa köklerini saldı, durmadan, korkmadan saldı, girdi derinliklere, her gün biraz daha sarpa sardı toprağa, sardıkça daha da güçleniyordu. Güçlendikçe, daha da hızla devam ediyordu yolunda. Bir gün kanatları çıkmaya başladı, onu koruyacak, yeşertecek olan kanatları, güzelleştirecek olan kanatları. O bütün korkularına rağmen, kanatlarını uzattı dört bir tarafına, durmadan yeşerdikçe yeşerdi.

Bir gün bir çocuk geldi, dalından kopardı, onun canı yandı, durmadan yarası kanadı. Çocuk bu acıyı duymadı bile. Dalı, at yaptı, ayakların arasına aldı, atçık oynayarak, “deh!” diyerek yoluna devam etti.

Ama ağaç buna hiç aldırmadı, ona inat daha çabuk büyüdü, daha da güçlü oldu gövdesi kanatları, biliyordu yine kıracaklardı onu, hoyrat rüzgâr dallarına hızla çarpacak, hırpalayacaktı. Ama bunu hiç önemsemiyor her gün biraz daha hızla büyüyordu. Daha da güçleniyordu günden güne.

Karlar yağdı üstüde, titredi, ilk defa soğuğun ne olduğunu gördü, yağmurlar yağdı ardından, başından aşağıya sular döküldü. Toprak kokusunu ilk defa sinesine o zaman çekti. Sonra ardından güneş çıktı, soğuyan bedenini, sıcağıyla kuruttu. Günler böyle geldi geçti, gündüz güneşe, gece bulutlara selam verdi.

İçimdeki umutta, kiraz ağacımla beraber, yeşerdi, büyüdü.

Evet, artık meyve verme zamanı gelmişti. Çiçekleri artık kiraz olmuştu, birer birer, ilk önce küçücük olan meyveleri gerçek boyutuna ulaştı. Kırmızılaştı. Artık istediği olmuştu, yeşil yaprakları rüzgârda dans ediyor, kirazları gülümsüyordu gündüz güneşe, gece Ay’a. Ağaçta bunları taşıdığı için, gövdesiyle beraber gülcükler saçıyordu durmadan etrafa.

Günlerden bir gün, güneşin o sıcak gülümsemesiyle uyanmıştı, kirazlarsa sevinç içinde oynuyordu dallarında. İki çocuk, yaklaştı dalların altına, birisi sopayla en alttakini sopalamaya başladı. Öbürü sopa bulamayınca bulduğu kocaman taşları fırlatmaya başladı, ağacın dallarına. Kirazların kafaları yarılıyor, dallardaki yapraklarsa kanlar içinde toprağa çarpıyordu. Son kez gökyüzüne bakıyor, son kez selamlıyorlardı güneşi…

Kirazların sağlam olanlarını, avuçlarına alarak çocuklar uzaklaştı oradan. Ağacın her tarafı kan revan içinde kalmıştı. Dalları kırılmıştı, kanatları acıyordu durmadan, kirazlarsa yerde uzanmış yatıyorlardı, yaprakların hizasında. Kimi ölmüş, kimi de can çekişiyordu.

Ağaç üzülmedi, topladı kendini. Biliyordu ki bu hayat zordu. Daha çok acılar çekecekti. Ama şunu da biliyordu, kuşta yuvasının bozulacağını bile bile tekrar tekrar yapıyordu. O da öyle yaptı, kanatlarını sardı, gözyaşlarıyla. Kirazları daha da kızardı, kıpkırmızı oldu. O hiç pes etmedi bu hayat yolunda, her yıl yine canının yanacağını bilse de, cömertçe verdi meyvesini. Ve her acıdan sonra daha da güçlü bir ağaç olarak çıktı zamanın karşısına.

Ve en son olarak şunu öğrendi; “Meyve veren ağacın her zaman taşlanacağını.”