Yeryüzünden gökkuşağını seyretmek gibidir seni düşünmek...
Ütopik çıkmazlarım var şimdi benim.
Düşündükçe delirten ateş gömleği yalnızlıklar...
Her giydiğimde soyarcasına tenimi
ve sensizliğime benzin dökerek yakar beni...

Şekillenmeyecek bu cümleler,
“afilli laflar yok” bundan öte...
İnce seranomiler eşliğinde
aşkın kutsiyetinden de yazmayacağım...

Yemin olsun hiç tüketmedim bu aşkı,
hiç durmadı bu su yerinde;
hep sen saydım günleri, hep sen vardın;

Borsa tepe taklak olmuşken de seni düşündüm,
bir bomba patlıyorken de!
Çamaşır makinem dönüyorken de sen vardın aklımda,
güvercinler balkonu pisliyorken de...
Çok çabuk gidiyorsun
Bense yapamadım!

Son indiğim limanda kaldı her şeyim!
O limanda senin gözlerin varken nasıl gidebilirdim ki?
O limanda her şeyim varken…
NASIL?

Hüzünlü şarkılar dinliyorum,
her mısrasında sen kokuyorsun!
Rüzgârda savrulan saçlarını işitiyor kulaklarım
ve her mevsim titreyen ellerim geliyor aklıma;
hani hep üşürdüm ben?

Şimdi gidiyorsun...
Oysa başlamadan öldürmek hayatı; bu olsa gerek,
Gidiyorsun!
Kal diyemeden arkandan...