Bir yol düşündüm kardeşim!
Çıkmaya, kaçmaya, saklanmaya
bir yol…
Kimselerin olmadığı,
Düşünü kurduğumuz,
Ve şehir bombardımanından muzdarip,
Her insanın düşlediği kadar.

Biraz toprak,
Biraz ağaç,
Ve biraz da sonsuzluğu koyup;
Pantolon cebimden çitleye çitleye,
Toprak karışmış kuyu suyundan
İçe içe
geçirebilirdim oysa bir ömrü!

Bir yol düşündüm kardeşim…
İtikâfa sokup kalbimi,
Bedenimle bir uzlet hali…
Televizyon, internet, telefon…
Tüm çöplüklerden arınmış bir hayat!
Yalıtarak her şeyimi
Her şeyden uzak,
Ve her şey Irak her şeyden…

Bir yol düşündüm…
Ve bir türlü çıkamadım yola…

Çıkamadım…
İndiremedim sırtımdan,
Ağlayan çocuklarını Bağdat’ın..
Yüzdüremedim denizlerde,
Halep’i.
‘Beni serin tut’ diye haykıran
Gazze’yi,
Yürek yürek üstünde,
Teheccüdleri sabaha bağlayan
Sabahları geceye dolanan Adeviye’yi

Tora Bora’nın barut kokan seccadelerinde
Sakalı uzamış adamları
Misafir edemedim…
Gezdiremedim
Gece dingin kamp ateşlerinde
Dinlendiremedim kardeşim

Yanarken coğrafyam,
Gamsız gamsız gidemedim
Ardıma bakmadan…

Ve Ağırlaştım
Büyüdükçü büyüdü yüküm!
Eğildim, dürüldüm
Utandım…

Evet bu çok ağır bir vebalin yüküdür!
Veyl gecelerden hezeyan!
Güneş yanığı tarlalardan
Her akşam uyumaya çalışmak
Uykulardan uyanarak
Susarak çoğu zaman
Avaz avaz boğulmak

Ve biz kardeşim
Bizim için bir yol!
Ellerinden tutup bulutların
Beyaz düşler ülkesine doğru götüren?
Emzikten koparılmış bebeklerin
Topraktan süt içmediği?
Bir yol işte…

Ve annelerin kardeşim
çocukları her ağladığında,
Yeniden dirilmek istemeyeceği bir yol!
Bir yol işte…

Benim kalbim kesilirken
Senin güneşlenmediğin
Ve kurşun toplarken bedenlerimiz
Gülmeye bile
cesaret edemediğimiz bir yol…

Bir yol düşündüm kardeşim
Ya düşüp kalacağız yükümüzle
Ya yükünü de taşıyacağımız bir yol!