Şimdi size bahsedeceğim film, yeni çevrilen bir film değil, ama benim izleme şansım yeni oldu. Sinemalarda oynadığı tarihlerde ilgimi çekmemişti. İzlediğimde de gördüğüm sonuç şu ki; "izlemek" eyleminden bahsederken "şans" kelimesini aynı cümlede kullanmak da belki, pek doğru değil.

Hangi filmden mi bahsediyorum? Leonardo di Caprio 'nun başrolünde oynadığı Kumsal (The Beach) filminden. Bana bir arkadaşım önermişti, yakın zaman önce."Öyle güzel ki bir görsen, bir insanın dönüşümünü anlatıyor süreç içinde. Güzel manzaralarla da destekli ki, rahatça izliyorsun." diye ekleyerek. Bunun üzerine aradım vcd`sini ben de. Filmin cd`sini bulduğum dükkandaki satıcı genç de üstüne üstlük, şöyle demez mi, filmi uzatırken:

-Çok iyi bir seçim yapmışsınız. Ben de izledim. Öyle güzel çekimler var ki. Ve de güzel bir öykü. Yani, insana iyi geliyor bu film.

Nasıl heveslendim, bu sözler üzerine. Öyle ki; bir fırsat bulup da izleyemedikçe iştahım kabardı. Aklım filmde kaldı. "Moralimin kötü olduğu bir zamana denk getirsem de, içim açılsa " şeklinde anlamlar bile ekledim filme kendimce. En nihayet, oğlumu da yanıma alıp kuruldum geçen gün televizyonumun karşısına.

Nasıl da bencil bir yaşam bakışına sahip üç gencin hep beraber ele geçirilmiş bir harita üzerinden yolu takip ederek bir adaya gidişleri ve oradaki olanlardı öykü. Eli silahlı birtakım adamlar adaya gelenleri düşünmeden vuruyor, buna karşın adanın diğer tarafında tatil köyündeymiş edasında kalan, silahlılarla en baştan anlaşmış gençler bencilliğin had safhası davranışlar sergiliyorlardı. Birisi alışverişe giderken hiç kimse onun yanında gitmek istemiyor, ama gidene sipariş üstüne sipariş veriyorlardı. İçinden bir sahne, sanırım söylemek istediğimi tam olarak anlatacak. Köpek balığı saldırısına uğramış insanların iç açan (!) görüntülerini izledikten sonra şuna tanık olduk filmde: Bacağı köpek balığı tarafından ısırılmış ama onlara göre maalesef ölmemiş bir arkadaşlarını bu gençler, hep birlikte karar vererek başımıza bela olup tadımızı kaçıracak diye adanın diğer tarafına götürüp, ölüme terk ettiler. Ve dönünce o güzelim manzaralı kumsalda plaj voleybolu oynamak pek bir keyifli geldi hepsine. Yani, değil filmin bana iyi gelmesi, seyrederken her karede ayrı gerildim.

Film önemli değildi, sinema tarihi açısından. Belli ki, yönetmen de toplumsal bir mesajın altını çizme amacı güderek bir şeyler yapmamıştı, filmin akışından anladığımız kadarıyla. Ama filmin insana iyi gelecek bir film olarak önerilmiş olma noktası, beni çok düşündürdü. Tam da o filmdeki insanlara mı benzemeye başlıyorduk farkında olmadan. Böylesi filmler izleyip rahatladığımıza göre, bir gün bizim de bacağı yaralı arkadaşımızı ölüme terk edip de sorundan kurtulma yöntemlerini içimize sindirmemiz, pek de uzak bir ihtimal değil miydi yoksa?

Tam da aynı günlerde, bana "mutfak tasarımlarında müthiş bir dizayn" diye övülerek bir arkadaşım tarafından resmi gönderilen bir bıçak taşıyıcısı örneğini görmesem, belki bu kadar vahim diye düşünmezdim durumumuz için. Oysa, insan bedeninin değişik yerlerine batırılmış gibi duran bu müthiş (!) dizaynı mutfağımıza alıp kullanmaya başladığımızda, Roma`da arenada dövüşen mahkum için hep beraber ayağını yere vurup eliyle " indir" işareti yapan ağzı köpürmüş seyircilerden pek de farkımız kalmayacaktı gitgide.

İnsanoğluna şiddeti kanıksatmanın yolları artık her yerde. Ve her köşe başı karşılaşıveriyoruz birisiyle, karşılaştığımızın bile ayırdına varmadan.

Çağına duyarlı insana düşen sorumluluksa, durumun farkına varmakla başlıyor belki de. Buna direnmenin yollarını aramakla.

Aynur Uluç


Kartal Gazetesi -Mart 2006