"Bekleme" yi kaybettim. "Umut" ise zaten askıya alınmış haldeydi.
Yüzünü görmedim. Algılayış sınırlarıma dahil değildi çünkü. Gözleri vardır insanların; ama irade sahibiyiz ya istediğimizi görmeyi başarırız çoğu zaman. Görmek istemedim, sadece bedeni vardı.
Sadece bedeni. İnce, nazik ve narin... Sadece beden...
İçi boş dışı dolu sözcükler gibiydi, rüzgarda uçup gitti, süzüldü yanımdan. Üçüncü sınıf, içli, duygusal sözcükler gibiydi; flim repliklerinden çalınmış...
Gözleri vardı; ama görmedi. İradesi var ya, kararlar da alırmış kendi başına. Ne de olsa ayakları üstünde durmayı öğrenmeye çalışıyor O şimdi. Gücenmemek lazım, burada empati yapmayı bilen taraf benim; O ise sempati tarafında işin, çoğu zaman.
Kolları vardı; ince, nazik, narin... Kolları sarılırdı bir zamanlar... Dudakları vardı ve şöyle derdi: "Sonsuza kadar burada kal." Ben gülerdim. Ya da "Senden sonra başka hiç bir kadına seni seviyorum demeyeceğim."
Bir varmış bir yokmuşlar uçuşuyordu bahçede. Asırlar kadar uzaktık birbirimize, masallar kadar yapmacıktı içinde bulunduğumuz durum. Biri küçük, diğeri kocaman iki kağıttan bedendik tahta banklar üzerinde. Rüzgar uçuruyordu saçlarımızı, saçlarımız birbirine değemiyordu ama bir türlü. Benim gözlerim ağlamaya başlamıştı, iradem görmeyi reddedince O'nu; O'nunsa ayakları vardı, sürükleyip götürdü narin bedenini. Ellerim vardı benim, uzansam dokunabilirdim belki; ama yapmadım. O'nun elleri ise çoktan parçalanmıştı bana göre, hiçbir işe yaramayı beceremiyorlardı çünkü.
Benim hislerim vardı, küçük dokunuşlarım ve küçük öpüşlerim, onun yanakları vardı ve parmak uçlarım değince titreyen göz kapakları.
Benim hislerim vardı ve uçuşuyordu saçlarımla birlikte, salınıyordu akın akın. Üşüyordum, titriyordu ruhum, hayallerimin kırıntıları kaşındırıyordu kalbimi.
O'nun daha büyük titremeleri vardı, farkındalık sınırlarını aşan. Öylesine üşüyordu ki, buz kesmişti, hem de daha yaz ayında. Hem saçları da benimkinden daha uzundu; ama yine de "Hislerim yok" diyordu. Ses boğuk ve derinden çıkıyordu. Dudakları değil, kalbi morarmıştı belki soğuktan.
Fark etmiyordu. "Neden bu hale geldik?" sorusu peydahlanıyordu birden bire. Susuyordum, cevaplarım vardı dimağımda; ama susuyordum; çünkü karşımda bir duvar duruyordu. Yapayalnız bırakıdığım gecelerde ise bir hayalet... Cümleler vardı zihnimde, uzun uzun cümleler; paylaşılmayı bekleyen ve O'na hitap eden. Geceler vardı hayatımda zehir zemberek ve geceler uzuyordu sürekli, hıçkırıklarla süsleniyordu ve çürüyordu zaman aktıkça kelimeler, anlamsızlaşıyordu her bir harf, her bir ses... Küflenmiş ve kokuşmuş kelime yığınlarına dönüşüyordu cümlelerim zihnimde. Sonra yalnızlık gitti, ben kendi düşüncelerimin cesetleri ile uyur oldum.
...ve gözlerim o Cuma günü O'nun yüzünü görmedi. Narin bedeni yanımdan süzülüp giderken, bir kaç damla gözyaşı döktüm sevgimin şerefine. Biri küçük, diğeri kocaman kağıttan iki bedendik. Rüzgar uçuruyordu saçlarımızı. Bir varmış bir yokmuşlar uçuşuyordu bahçede. Nasıl da yabancıydık birbirimize, nasıl da hayal kırıklığı kokuyordu tenlerimiz. Gözlerimiz vardı; ama görmüyorduk birbirimizi. Gözlerimiz vardı, saçlarımız vardı, benim ellerim, O'nun ayakları, benim gözyaşlarım, O'nun kolları vardı; ama asırlar kadar uzaktık işte birbirimize. Her şey vardı o bahçede "Bize" "Bizi" anımsatacak; ama gene de eksikti bir şeyler... Eksik olan bir şeyler vardı.

*Yazık sevgime*

Gizem OZAN
17.ekim.2005
22:28