Yalnızdı; herhangi bir okyanusun ortasında tek başına demirlemiş ve azgın dalgalarla başa çıkmaya çalışan herhangi bir gemi kadar, herhangi uçsuz bucaksız bir alanda tek başına ama dimdik yaşayan ve kış rüzgarlarını göğüslemeye çalışan herhangi bir ağaç kadar, herhangi bir dağın tepesinde tek başına varlığını sürdüren ve vadideki diğer tüm evlerden daha çok kar kış derdi çeken herhangi bir ev kadar, herhangi bir ormanın bir köşesinde yaşayan ve hayatı her an tehdit altında olan herhangi bir yabani hayvan kadar, herhangi bir taşın altında tek başına açmış ve ışığı görmeye çalışan herhangi bir çiçek kadar, herhangi bir galakside diğer gökcisimlerinden uzak yana yana yok olan herhangi bir yıldız kadar yalnızdı. Herhangi bir şehrin herhangi bir caddesinde amaçlı veya amaçsız dolaşan binlerce insanın arasında da, herhangi bir restoranın herhangi bir masasında arkadaş ve dostlarıyla sohbet ederken de, herhangi bir zamanda herhangi bir akrabanın evinde en yakınlarıyla beraberken de yalnızdı; bedeni yalnız olmasa da ruhu yalnızdı, zaten ruhu kalabalıklarda hiçbir zaman yanında durmazdı.

Yalnız değildi aslında, yalnızlığıylaydı. 26 yıllık hayatı boyunca kimse onu yalnızlığından daha iyi anlayamamış, yalnızlığından daha iyi avutamamıştı. Kimsenin sesi yalnızlığının sesi kadar huzur verici, kimsenin gözleri yalnızlığının gözleri kadar merhametli ve kimsenin elleri yalnızlığının elleri kadar şevkatli olmamış, olamamıştı. Yalnızlığı onu hiç terketmemişti o yalnızlığını birkaç kez terketmiş olsa da. Yalnızlığına sırtını dönüp koştuğu mutluluk vaad eden kollarda iki kişilik yalnızlıklarla tanışmış, çok yıpranmış ve yaralanmıştı. Genç kız sonunda kalabalıklar arasında yalnız olmaktansa ve iki kişilik yalnızlıklarla zaman harcamaktansa kimselerin olmadığı yerlerde yalnızlığıyla olmaya karar verdi; ruhsuz kalabalıklar içinde ruhuna eziyet edeceğine ve ruhsuz birlikteliklerle ruhundaki anlamı yitireceğine yalnızlığını da yanına alıp ruhuna söz hakkı verebileceği yerlere kaçacaktı ve ne olursa olsun bir daha yalnızlığını bırakmayacaktı.

Herhangi bir dağın tepesinde tek başına varlığını sürdüren ve vadideki diğer tüm evlerden daha çok kar kış derdi çeken herhangi bir evde yaşamaya karar verdi yalnızlığıyla birlikte. Tam istediği gibiydi ev, görülebilir mesafede başka bir ev daha yoktu ancak görülebilen her zaman gerçeğin tamamı olmayabilirdi ve görülemeyenin neler taşıdığı ve neler getireceği de bilinemezdi.

Genç kız için henüz görülemeyen bir mesafede, ancak birkaç zaman sonra göreceği ve yalnızlığıyla başbaşa olmadığını farkedip üzüleceği bir yerde yalnızlığıyla birlikte uzun süredir yaşamaktaydı adam; ruhsuz kalabalıklardan kaç zaman önce kaçtığını, ruhunu kaç yıl önce iki kişilik yalnızlıklardan kurtardığını, geride kimleri bıraktığını, ilk geldiği zamanlar kalabalıklara tekrar dönmek isteyip istemediğini ve iki kişilik yalnızlıkları özleyip özlemediğini hatırlamıyordu; ne kadar zamandır hatırlayamadığı şeyleri hatırlamak için herhangi bir çaba sarf etmediğini ise hiç hatırlamıyordu, tüm bunlar hayatın doğal akışında kendiliğinden unutulmuş, unutulması gerekmiş şeylerdi onun için.

Genç kız yalnızlığıyla çıktığı herhangi bir öğleden sonra gezintisinde karşılaştı uzun yıllardır yalnızlığıyla birlikte yaşayan adamla ve büyük bir hayal kırıklığı yaşadı yalnızlığını bozan adamı aniden görünce karşısında. Adamsa yalnızlığına çok bağlı olmasına rağmen, garip ve derhal bastırılması gereken bir sevinç duydu içinde yıllar sonra aniden biri çıkınca karşısına. İlerleyen günlerde ve aylarda ve hatta yıllarda daha defalarca çıktılar birbirlerinin karşılarına; ancak rahatsız etmediler birbirlerini birkaç kaçamak bakış dışında, ikisi de saygı duyuyordu çünkü diğerinin yalnızlığına olan bağlılığına ve ikisi de yalnızlıklarını terketmemeyi koymuşlardı bir kere kafalarına. Belki değerdi yalnızlıklarını terkedip iki kişilik gerçek bir dünya kurmaya ama öyle bıkmışlardı ki iki kişilik yalnızlıklarda boğulmaya içten içe istemelerine rağmen göze alamadılar olası bir hayal kırıklığını daha.

Sonra... Sonra adam gelmez oldu genç kızı daha fazla ikilemde bırakmamak ve kendi içsel çelişkisine bir son vermek amacıyla. İki kişilik yalnızlıkların henüz ruhlarını tüketmediği bir zamanda karşılaşsalardı, belki herşey çok farklı olacaktı. Belki de ruhlarını kemirip tüketecek iki kişilik yalnızlıklar zincirlerine yeni ve paslı bir halka daha eklemiş olacaklardı. Belki de... Kim bilir...

SERAY ANIL