En çok unuttuğun kim bir düşünsene...
Uç uca eklerken günleri tıpkı bir ipe dizer gibi,
yerlere dökülüp saçılanlar kimin benliğinin parçaları, bir düşün...
Cebinden bozuk para gibi çıkarıp harcadığın kimin duyguları?
En acımasız mahkemeleri kurup yargıladığın kimin ruhu?
Yargısız infazlara kurban ettiğin kim?
Başı sonu olmayan zamanlarda, parçalanıp bölünen;
dikenlerini içe çevirip kendine batırdığın kimin kalbi?
Göz göz odalarına yaşamına anlam katan her ruhu kattığın,
ama küçücük bir köşesine kendi öz değerini saklamayı unuttuğun kimin hayatı? Umuda aç her sancıya, sınırsız sunduğun dünlerinden,
birkaç bağışlama kırıntısı bıraktın mı yarınlarına?
Bildiğin her güzelliği katarak hamurunu yoğurduğun yaşam pastandan,
herkese kocaman parçalar ikram ederken,
bir minik dilimi de ayırdın mı kendi payına?
Kendin için yaşamayı öğrenemediğin için
yarım kaldığını düşündün mü hiç ruhunun değdiği her sevincin?
Sunmanın katıksız mutluluğunu yaşarken,
yalnızca sana ait birkaç duygu bıraktın mı kendinle paylaşmak için?
Kendinle paylaşmak, yalnızca kendinle...
Sakın korkma, yalnızlık değil bunun adı...
Anlaşılamamak, kabuğuna çekilmek hiç değil.
Biraz çabalasan göreceksin ki,
aslında seni en iyi anlayacak olan yalnız sensin...
Kimse senin kadar senin içinde olamaz ki...
Bu kadar içinde olanı nasıl böylesi dışlayabilirsin?
Hüzün fırtınaları esir aldığında güneşe uyanan yanını,
bırak aksın gözyaşların kendi bedenine.
Acına yoldaş bir omuz arama ıslatmak için ızdırapla karışan tuz damlalarına...
Sevinçlerin kocaman yayılsın dudaklarına.
Bir kadeh şarabını kan kırmızı coşkusunu ekle yaşanmışlığına,
bir de en sevdiğin şarkı yanında...
Bak bakalım o zaman yalnızlığının tadına...
Kendini, kendinle paylaşmamak...
Yarımlığının, eksikliğinin, kederinin tek nedeni bu belki...
Bırak bencil desinler...
Varsın kendine dönük açan bir çiçek gibi görsünler...
Emin ol, beslediğin kendi özgüvenin olacak...
Büyüttüğün senin yarınların,
isimlendirdiğin senin dünlerin olacak...
Şunu unutma asla,
kendini sevmeyen başka hiç kimseyi sevemez..
İnanma eş ruhunu aradığın gibi yalanlara,
karşılaştığın her canlıda aradığın umut, kendinsin aslında...
Eğer sen sevilmeye değer olduğunun farkına varırsan,
herkes farkedecektir gözlerinden yayılan ışıltıyı...
Özünü aydınlatacak en parlak ışık
senin kendine duyduğun sevgide saklı...
Cömert ol kendine karşı, hesapsızca harca kahkahalarını...
Korkma tükenir diye...
Yanağındaki gamzeye yayılan her gülücük,
doğurur yeni gülüşleri...
Özsaygının kardeşidir sevgi...
Barış artık yanlışlarınla,
kalın bir çizik at hatalarına...
Kendini kabul et, günahların ve sevaplarınla...
Teslim olma sakın, seni senden eden kurallara...
Senin sahibin, senin hakimin, senin bedelin yalnız sensin aslında...
Saklama kendini sakın bilmediğin dünyalara,
Dünün, bugünün, yarının sende saklı, asla unutma...