Sevinç ve neşe kavramlarını kaybetmekti.. Mutlulukla dolup taşan bir yürekten uzaktı.. Heyecanlanamayan bir tomar et ve damar yığınıydı.. Kurumuş ve çatlamış bir topraktı.. Hüzne doymuş, karanlıklarda gölge olmuş bir yürekti.. Benim yüreğimdi.. Bendim..

İnce eleyip sık dokumuyordum artık, hayat yaşanacak bir sürü olaydan ziyade sadece varlığını devam ettirmekten ibaretti. Demir kapılar arkasına kapatılmış mutluluklarım çoktan küsmüşlerdi. Arada bir heyecanlanmak bile çok görülmüştü yüreğime ve kara bulutların arkasına sığınmıştı tüm hislerim. Gülümseme rolü bile yakışmıyordu yüzüme. Cümlelerin arasındaki kelime hatalarını arar olmuştum yaşamda. Bir kaldırım taşı ne ifade ediyorsa üzerindeki yürüyen insanlara, o kadar basittim çevremdeki tüm varlıklara.. Paslanmış ve küf kokuyordum. Üstelik bir gün, doğacak güneşi görememekten, bir damla su tanesine doyamamaktan ve tamamen solmaktan ölesiye korkuyordum...

Sorumlulukların birleşip oluşturduğu yakıcı bir güneşte yanıyordum. Tamamen kurumuş hatta yer yer çatlamıştım. Toprak misali yavaş yavaş kuma dönüşüyor, bir çöl misali tüm arzularımı yok ediyordum. Vahaların bile seraplardan ibaret olan zaman dilimlerinde, suya olan hasretim daha da artar, arada sırada da yazardım. Toprak kokardı yazılarım, mezarlıklarda dolaşır, karanlık hüzünlerle arkadaş olurdu yazılarımdaki kahramanlarım. Hepsi ayrı bir dertle uğraşır, karakterleri gereği tüm acılara bağışıklık kazanırlardı..

Rüyalarım vardı. Bir gün yağmur yağacak ve sırılsıklam olacaktım. Yeşermekten korkmayacak, heryeri en güzel çiçeklerle dolduracaktım. Yemyeşil çimenlerde atlar koşturacak, o muhteşem hoşgörüsü ile doğa gibi olacaktım. Zamansız görülen kabusların verdiği soğuk terlerle duş alıyordum, gözlerimi yukarı kaldırıp hiç bir yağmur bulutu olmayan yaşamdan sadece bir damla diliyordum. O sonsuz ve muhteşem açık mavilikten, sadece bir damla.. Karıncaları telaşelendiren, güllerin yüzünü güldüren, yaprakları heyecanlandıran ve içinde tüm duyguları barındıran koca bir dünyaya bedel tek bir damla..

Yine kavuran ve yakan bir günde çıktın karşıma.. Bir damla değildin, bardaktan boşanırcasına yağan bir sağanaktın.. Sanki rüzgarında etkisiyle dalga dalga olmuş bir deniz, köpüklerinde beni boğan koca bir dalgaydın.. Her gördüğümde sarsılıyor, her sarıldığımda kilitleniyordum. Mahzenlere kilitlenmiş duygularım yumrukluyorlardı demir kapılarını, en derinlerdeki karanlıklarımda isyanlar başlamıştı. Gün yüzüne çıkmak istiyorlar, sana tüm varlıklarını vermek istiyorlardı.

Her bir güzel duygunun ayrı ayrı tadlarda hissedilmesiydin sen.. Sarıldığımda, nisan yağmurlarının koku verdiği çiçekler misali bir huzurdun.. Saçlarını elime aldığımda, en canlı renklerin bile özendiği mutluluğa giden gökkuşağıydın.. Senden ayrı her dakika da, yıldızların laciverte boyadığı koca bir özlemdin.. Gözlerinde, yanımdan ayrılmak istemediğini anlatan kahverengiye boyanmış hüzünlerdin.. Ve bir gün kaybetme ihtimalimi düşündükçe, tüm bedenimi saran bir korkuydun..

Yağdıkça beni ıslatmış, hayata döndürmüş, minik bebeklerin ağlamalarından haberdar etmiştin. Artık ben bir seyirciydim bizim tiyatromuzda. Sen rüyalarımı gerçekleştiriyordun, bense numaralı koltuğumda seni izliyordum. Her gün yeni bir çiçek açıyordu yüreğimde ve yüzyıllık çınarlar gibi kök salıyordun derinliklerime.. Sanırım yaşama tekrar başlıyordum. Emeklemeyi, yürümeyi ve yaşamayı, yeniden sevginden öğreniyordum. Geç kalmış bir yıldırım telgrafıyla sundum sana tüm öğrendiklerimi.. 20 karakterden oluşuyordu yazım ve kucağında mucizelerle gelen periye söylenebilecek seçme sözcüklerdi okudukların.. " Evet " oldu yanıtın..

Şimdilerde parmak izleri kadar özelsin. Sanki benim yaşadıklarımdan sonra, masmavi gökyüzü tarafından gönderilmiş bir hediyesin. Acılarımı hafifleten, neşelerimi büyütensin.. Terapilere ihtiyaç duymayan mutluluğumsun... Tüm hücrelerimi ele geçirmiş tutkumsun.. Sen benim yıllarca özlenmiş ve beklenmiş yağmurumsun...