İlk tanıştığımızda bana bir melek olduğunu söylemiştin,
tabii ya Azrail de bir melektir...

Bu fırtınada hele hele gecenin bu saatinde kapısına geleceğimi hiç beklemiyordu herhalde, odasına çıkıp kolundan çekerek onu aşağı indirdiğimde şaşkın şaşkın bana bakıyor, neler olup bittiğini soruyordu, cevap vermiyor beni takip etmesini istiyordum, ısrar ediyor, isyan ediyor, elimden kurtulmaya çalışıyor, çığlık atıyordu ama beni engelleyemiyordu, küçücük bir gülüşüyle bile beni uysallaştıran bu kişi, çılgınlar gibi bağırmasına rağmen kulaklarıma ulaşamıyordu.
Bir zaman sonra o da vazgeçti, çığlıklarını bırakıp gözü dönmüş bu deliyi takip etmeye başladı, yağmurdan sırılsıklam olmuş bir şekilde arabaya bindik.
Beni oraya götürmesini istedim, nereye olduğunu anlamadı, beni ona götürmesini söyledim. ‘’Onu gömdüğün yere!’’ Reddetti. O geceyi unutmak istediğini defalarca söylediğini hatırlattı, hatırladığımı ama gene de onun mezarına gitmek istediğimi söyledim. Çaresi yoktu götürmek zorundaydı.
‘’Burası mı?’’
‘’Evet, tam buraya gömdüm onu, mutlu musun şimdi, bunu bana hatırlattığın için mutlu musun şimdi?’’
‘’Bunu mutlu olmak için yapmıyorum,’’ dedim ve arabadan çıkardığım küreği ona uzattım.
‘’ Hadi kaz, cesedini görmek istiyorum.’’
‘’Bu imkansız, bunu yapmam, bunu yapmayacağımı biliyorsun.’’
‘’Bunu her gece yapıyorsun, birbirimizi kandırmayalım.’’
Kazdı, yağmur açılan toprağı su ile doldururken o kazmaya devam etti.
Sordu: ‘’ Lütfen bana cesedi görünce ne olacağını söyle?’’
‘’Senden bir tercih yapmanı isteyeceğim,’’ dedim.
‘’ Tercih mi, ne tercihi bir ölü ile seni kıyaslamamı mı istiyorsun ?’’
‘’Evet bunu istiyorum, bu yüzden şu işi bitir ve ikimizin yanında bir tercih yap’’
‘’Bu kadar yeter, bunu yapmayacağım, bu çok saçma ben sizi karşılaştıramam, sen, sen onun gibi olamazsın, yani yanlış anlama o da senin gibi olamaz, hem o artık ölü!’’
‘’ O ölü falan değil, bunu ikimiz de biliyoruz.‘’
‘’Hayır, o öldü, onu ben öldürdüm, cesedini ben gömdüm, hepsini kendi ellerimle yaptım, tıpkı diğerleri gibi...’’
Küreği bıraktı ve diğer mezarların etrafında koşmaya başladı, yağmurda ıslanan saçları ve yüzünden yansıyan yıldırımlar, gözlerindeki ateşli ama bir o kadar da donuk bakışı Azraili anımsatıyordu ve o bağırmaya devam ediyordu.
‘’ Onu da diğerleri gibi kendi ellerime gömdüm!’’
‘’ Bu yalanları bırak artık, onun ölü olduğuna inanmıyorsun, bu yüzden mezarı sonuna kadar kazamıyorsun, bu yüzden korkuyorsun, cesedinin üzerinden toprak örtüsü kalkınca ve onun yüzünü görünce canlanacağından korkuyorsun, itiraf et.‘’
‘’ Hayır, hayır, o öldü, anlamıyorsun o öldü, lütfen gidelim buradan artık lütfen!’’
‘’Aç şu mezarı ve öldüğünü kanıtla.‘’
‘’ Açamam, açamam. ‘’
‘’İtiraf et, o zaman itiraf et.’’
‘’Tamam, tamam, evet korkuyorum, benden intikam alacağından ya da onu tekrar yaşatıp sonra tekrar öldürmek isteyeceğimden korkuyorum.‘’
‘’ Artık gidebiliriz, istiyorsan arabaya geç daha fazla üşüme, ben mezarı kaparım, bu çok hoşuma gidecek.’’
‘’Bu muydu, hani karşılaştırılmak istiyordun?’’
‘’ Mezarı açmayarak çoktan bizi kıyaslamış oldun.‘’
Kürekle kazmış olduğu toprağı tekrar mezara doldurduk.

O mezar hiç açılmadı ve biz hep o mezarın içinde gömülü olan cesedin bir gün uyanmasından korktuk, o da korktu, ben de korktum.
Ama Azrail beni öldürmek için hiçbir zaman gelmedi, çünkü ben yaşamıyordum oysa ki yaşamak istiyordum ve bunun için ölmeye çoktan razıydım.