Gazeteler ölüm haberimi acı dolu sözlerle yayınladılar, trafik canavarının yeni kurbanı ilan edilmiştim, haberi okuyanlar insanlar aşırı hızın ya da sarhoşluğun bu feci kazaya neden olduğunu
düşünüyorlardı, yakınlarımın beyinleri boştu sadece ağlıyorlardı, belki bir kaç dost intihar ettiğimden
şüpheleniyordu, bazı tanıdıklar yıllar sonra beni bu şekilde hatırladıklarına önce kahroluyorlar sonra
dönüp magazin haberlerine bakıyorlardı, o ise odasına kapanmış gizlice ağlıyordu.

Sonuç olarak ben öldüğümde bunlar oluyordu, ölmeden önce ise arabama binmiş yolda düşüncelere dalmış gidiyordum. Uzak ülkelerdeki bir dağın tepesinden ufka baktığım günlerin birinde; bilge adam gene beni ziyarete gelmiş ve sakalını sıvazlamıştı;
''Evlat'' demişti, ''Bu kadar düşünmek seni öldürür.''
Gözlerimdeki düş perdesi kalktığında önümdeki kamyonu gördüm, ben ölmeden önce sadece düşünüyordum...