Benim bir şiirim vardı..
İçinde hep umut vardı..
Mutluluk gemileri yüzerdi
Engin mısra denizinde..
Benim bir şiirim vardı..
İçinde hep sevgi vardı..
Aşkın cennetinde yaşardı insanları..
Barışla barışık insanlar..
Benim bir şiirim vardı..
İçinde sevgilimi sarardım sıkı sıkı..
Gülüşler uçardı şiirimin gökyüzünde..
Benim bir şiirim vardı..
Tek mevsimi sıcacık yaz olan..
Baharı kıskandıracak kadar
Aşkla dolu bit tek yaz…
Derken bir gün..
Geldi bir terörist,
Yüreğimin kapısına bir bomba bıraktı..
Öylesine paramparça oldum ki,
Ne kadar restore etseler,
Artık umut kapısı kırılmıştı bir kere..
Benim bir şiirim vardı,
Herkesi affederdi mısralarında..
Öylesine darma dağan ettiler,
Öylesine ateşe verdiler ki
Şiirimin sokakları simsiyah kaldı..
Elbet benim de bir şiirim vardı,
İçinde çocuksu çığlıkların,
Seven insanın sıcaklığının
Doya doya dolaştığı…
Öylesine bıçakladılar ki şiirimi tam ortasından,
Kan kaybından bir yanı felç kaldı..