Bütün durağan duyguların kaidelerinden sıyrılıp soğuğun iliklerime kadar işlediği kör bir gecenin iskelesinde içimi, ruhumu, kalbimi, hülyalarım, hatıralarımı kor bir ateşin yakıcılığı ile simanın yansıdığı odamda hasretimin sonsuzluğu ile ısıtıyorum.

Kırık dökük duygularımın cenderesinde bunalmış ruhumla tüm pişmanlığımın prangaları içinde günahkar ellerimi kaldırıyor kırılmış kalbimle huzurunda sımsıkı sarıldığım dua köprüleriyle gecelerime dilşad oluyorum.

Melalimin ahengi ile çığlık çığlığa bir hüznün tükenmiş sabırıyla direniyorum dünyanın tüm eziyetlerine. Asırlar öncesinden medineye göç edenlerin edasıyla ruhumla geriye dönüp baktığımda seninle değiştiğin farketmişim kainatın rengini. Değişen sadece kainat değil yüreğimin ve özlemlerimin rengiydi oysa.

Tüm gözlerden uzak odamın en kuytu köşesinde ellerimi başıma alıp düşünüyorum. En ciddi en donuk hayallerimin ötesinde ben ile yüzleşmenin cenderesi büyüyor en kesif dönemeçlerimde. İçimde hiçte söyleyemediğim itiraf etmeye koktuğum duygularımın,kırgınlığımın hapsindeyim. Yitik bir sevdanın kahredici azabı içinde omuzlarıma ve gözlerime çöken ağırlığı taşımak hayatın tüm girift yönlerini yaşamaktan daha zor olduğunu acı bir şekilde öğrendim.

Günler süren kuşatmanına ardından bana kalan kopkoyu hüzünlerle mücadele ediyorum şimdi. Hatıralarımın terennümleri altında ezilirken göğsümün orta yerinde ağır bir sızının ızdırabıyla yutkunuyorum. Tüm kalelerim yerle bir herşeye karşı savunmasız herşeye karşı boynu bükük....