Dingin mavi suları özlüyorum delicesine. Dalgalı denizlerden sıyrılmayı, köpük köpük kabaran dalgalardan kurtulmayı ve çarşaf gibi durgun masmavi bir denizin ortasında kalabilmeyi istiyorum. Yoruldum bu dalgalardan, azgın sulardan, hatta zaman zaman nefes alamamaktan. Çünkü öyle anlarım oluyor ki, dev dalgalar beni adeta yutuyor, üzerimden geçtikçe çığlıklarım duyulmaz oluyor. Yalnızlığım daha bir çekilmez hale geliyor. Beni sevenler, dostlarım nerede? Hiç yılmadan kulaç atıyorum. Sabırla...dalgaların biteceği günü bekliyorum.
Gözlerim tuzlu sudan kızarmış bir halde ağlamayı bile özlüyorum. Çünkü gözyaşlarımın her akışında, yanaklarımdan her sessiz süzülüşünde içimdeki fırtına biraz olsun hafifliyor, deniz tuzunun yakıp kavurduğu gözlerim rahatlıyor. Sevdiklerimi, dostlarımı çağırıyorum tek tek. Ama tek bir yanıt bile gelmiyor onlardan. Neredeyim ben, nereden çıktı bu dalgalar, bu azgın deniz....Oysaki ben denize aşığım....Her sene yaz mevsimini nasılda özlemle beklerim, denizle buluşma anımızı, o anda hissettiklerimi anlatacak kelime bulmakta zorlanırım. Ama bu dalgalar... Ah...bu azgın köpükler yok mu? Gözlerimi acıtıyor, içimi yakıyor.
Yalnızlığım lacivert denizin diplerinde, beni aşağılara çektikçe çekiyor. Tam dayanamayacağım artık dediğim bir anda, ani bir güçle tekrar yüzeye çıkıyorum, ama her defasında “ bu sondu herhalde” diyorum. Yüzüyorum, yüzüyorum… Her bir kulacım bir öncekinden daha yavaş artık. Yoruldum, nefessiz kalmaktan, kalbimin deli gibi atışından, kızarmış gözlerimden, duyulmayan sesimden, artık hissetmeyen kollarımdan...Son bir umut, evet son bir umutla belki de bu kez gerçekten son defa, son bir gayretle atıyorum kulaçlarımı. Özlemlerim yüreğimde, sevdiklerim kalbimin sırça köşkünde. Ama dostlarım, her şeyi paylaşabildiğim gerçek dostlarım yok artık. Onları geri istiyorum, bilmem anlatabiliyor muyum?
Kulaç attığınız denizlerin hep dingin ve sakin kalması dileği ile.
Sevgiyle kalın.