Perde Kapandı

Kaç yıl olmuştu tanıyalı O'nu ?
Belli kendisi de unutmuştu ki,
akan zamanın süresini
her zamanki umursamazlığıyla karşımdaydı...
Yaşananlardan sonra seslenişlerinin anlamı
bir bilmeceydi benim için
yorum bile yapamaz haldeydim.
O ilk tanıdığım
daha doğrusu yanıldığım günlerde olsaydım şimdi
nasıl dolar, taşardı yüreğim....
Öylesi mi mutluydum,
şimdisi mi ayırdedemez haldeydim...
Nasıl da bağlanmış, umudum demiştim
her anımda, her bakışımda
O'nu yaşatmıştım tüm güzelliklerde...
Sonrası gelen sessizlik
O'nun hala yalanladığı,
kabul etmediği terkediş...
.
Yaşatmaktı sevdamı amacım
ne olursa olsun yaşatmak
fakat tek başına olmuyordu sevdalar...
Kırılmışlığımın, kaybedişimin tek şahidi
yaşlarımdı kendime akıttığım...
O'ndan çok, O'nunla birlikte yok olan
arasına pembeler serpiştirdiğim
mavi düşlerimdi bana asıl koyan ....
Işıkların gölgesinde,
gecelerin kasvetinde
grileri yaşar olmuştum habire...
Gene gülüyordu gözlerim
donuk bir kardelenmişce ..
O içten, menevşe gülüşlerimi
az aramadım aynaların yüzlerinde..
.
Sonra birden silkelendim
yok oluşların, hataların, kopuşların
nedenine dalmak boşunaydı
bitmeli, yetmeliydi bu sorgulamalar.
Sonunda attırıverdim içimin bir yerine
dedim
"durun, hiç kıpraşmadan öylece" :)))))
Kurşun kalemle çizilmiş resim değildi ki
isteyince birden siliniversin hepsi...
Neyse ne, nedense neden,
yaşandı, oldu, bitti ve
gitti giden...
.
Koştum tekdüze yaşamımda
kalabalıklar içinde yalnızlığımla.
Sanki bir yangından arta kalan
külleri yok etmeye çalışır gibiydim...
Atıyordu yaşam rüzgarları
bulamadığım yitik yüreğimi
yılların kucağına....
.
Yeni bir yılın sabahında
O'ydu seslenen ,
yıllarca öncesi ilk günkü sesiyle,
ilk günkü sözleriyle....
Hayretlerdeydim,
yoktu içimde duyumsadığım bir şey!
İçimde biriken neden, niçin soruları
keşke , rağmen yorumları yok olmuştu
farketmeden zamanın koşmasında ...
Dinliyordum O'nu, sadece dinliyordum,
duymayan biri ne ses çıkarabilirdi ki !
Devam etti sessizliğime rağmen aramaları,
seslenişleri, soruları günlerce ....
.
Yaşam döngüleri yaşatıyordu bize
o oyuncuyken, ben seyirciydim,
şimdiyse ben oyuncuydum, o seyirci...
Yılların ardından, aynı sahnede sahnelenen
tek kişilik oyunu ben oynuyordum şimdi.
Fakat alışık olmadığım
sahne ışıkları gözümü alıyor,
alkışlar içimi ürpertiyordu.
Yapamıyordum rolümü hakkıyla.
Perde kapandığında
bir daha dönmemecesine
indim sahneden,
koşar adımlarla uzaklaştım
hem O'ndan, hem o yerden....
.
Nesrin Göçmen
10/02/2004