Alışıyorum , sana alışıyorum,
yanındayken sanki başka biriyim.
Korkularım yitiyor,
güvenim büyüyor git gide.
Biraz kuruntularım var, neden mi ?
En iyisini,
en güzelini sana verememekten her şeyin
korkuyorum bu kez de....
Sen öylesin ki
kutsal bir mabetsin
herkesin önünde diz çöktüğü,
en olmazı olur yapan
mucizevi bir güçsün.
En değerli varlığım, vazgeçilmezimsin.
Sana güzelin de güzelini verebilmeliyim.

Sevginle büyüyorum her geçen gün
öyle ki taşıyor sevgin içimden, sığmıyor yüreğime
saklayamıyorum.
Umursamadan hiç bir şeye
seviyorum, seviyorum işte
diye bağımak geliyor içimden.

Ne güzel duygu bunlar Tanrım
neredeydik biz, şimdiye dek...
Yaşamıyor muyduk aynı evrende...
Başka dünyamız mı vardı bizim ?

Önce yüreğimiz örtüştü habersizce
sonra içimizden akarak
parmak uçlarımıza
gelen duygularımız...
Ne kadar incesin,
ne kadar hassassın..
Nasıl da özlersin bir satırımı,
sesimi, gülüşümü, kara gözlerimi.

Seninle çok güçlü olacağız birlikte
biz bizi, hiçkimseye sonu yaşatmak
için sevmiyoruz
biz varoluşun başlangıcı olacağız seninle....

Alışıyorum sana,
arkadaşım, paylaşamadıklarımı paylaştığımsın..
O gece sana
yaşamımımdan bir kara çerçeve gösterdiğimde,
bana nasıl da
"üzülme kuzucuğum, sen bunlara layık değilsin" dedin ya, gözlerim ıslandı, şevkatin içimi titretti.
Sanki dayanma gücümdün yıllardır içimde saklı duran .

Senden öncesi yoktu anlayanım..
Senden öncesi yoktu bekleyenim,
yoktu özleyenim, hatta özlediğim...
Senden öncesi sevdiğim mavi grileşiyordu,
denizler hırçındı, dalgalar kıyıları sarsıyordu,
hiç dinginleşmiyordu.
İsteği yapılmamış etrafına küsen bir çocuk gibiydim
senden önce.
iyi ki varsın iyilik meleğim....
Tut ellerimi sıkıca tut
sakın ha sakın bırakma...

Nesrin Göçmen (17/02/2003)