Bu acı haberi vermek hiç kolay değil maalesef ama arkadaşlık öldü.

 

Daha şurda beş on yıl öncesine kadar kısa pantolonuyla insanların arasında dolaşır, hiç bıkmaksızın, görünmeyen, güzel ve güçlü bağlar kurardı oysa.

 

Sonra ne olduysa birden virüsler girdi bedenine. Önce şiddetli bir vurdumduymazlık, umursamazlık hastalığına yakalandı, sonra zamansızlık krizleri geçirmeye başladı. Kendimizi yapayalnız hissettiğimiz ve ona en çok ihtiyaç duyduğumuz anlarda bile hiç ortalarda görünmez oldu. İşiyle gücüyle o denli meşguldü ki hiçbirimizin sıkıntılarının farkında olmadı ve hiçbirimizin yanına koşmadı. Biz ziyaretine gidince iyi kötü karşılıyordu ama o bize hiç gelmiyordu. Telefon edilince nezaket icabı iki çift laf ediyor ama kendi eli telefona hiç uzanmıyordu. Kısaca yavaş yavaş soğudu ve uzaklaştı tüm insanlardan. Normal şartlar altında bulunması gereken ortamlardan eline eteğini çekti. Ne bayramlarda kutladı bizi, ne doğum günlerimizi hatırladı.

 

Onun böyle geri çekilmesiyle birlikte insanların arasındaki bağlar da zayıfladı çünkü artık bir insanı diğerine hatırlatacak, özletecek ve bir insanın diğerine değer vermesini ve bu değeri tüm kalbiyle, tüm davranışlarıyla göstermesini sağlayacak o sihir kaybolmuştu.

 

Vücudunu saran hastalıklara dayanamadı ve ruhunu teslim etti arkadaşlık. Geride birbirinden kopmuş, mutlulukları paylaşarak artırmayı ve dertleri paylaşarak azaltmayı unutmuş, sürekli alan ve vermeyi hiç aklına getirmeyen bir sürü insan bırakarak.

 

Arkadaşlık öldü... başımız sağ olsun.