BEKLENEN AMA YAŞANAMAYAN MEVSİM

- Arif Kayral’a -

Hatırlıyorsun değil mi anne
Yaşadığım o sonbaharda
Kışı nasıl beklediğimi?
Hatırlıyorsun değil mi anne
Sana neler söylediğimi?
Kış gelecek / kar yağacaktı,
Senin minik oğlun
Kartopu oynayacaktı.

O günden bilmem ne kadar sonra
Kar yağdı diz boyu
Örttü mezarımın üstünü.
Beklediğim kış gelmişti işte
Kar yağmıştı.
Ama kartopu oynamak,
Benim için çok uzaklarda kalmıştı.

Çünkü ben yeryüzünde değildim artık.
Ne baharlar / ne de kışlar
Etkilemiyordu beni.
Soğukluğunu hissetmedim kar’ın / üşümedim.
Kış mı gelmiş / kar mı yağmış
Bilemedim.



Ama görebiliyorum seni anne / görebiliyorum
Pinpon topum / raketim
Duruyor hâlâ odamda.
Onlarla oynayamadığıma değil,
Benim için ağlamana üzülüyorum.

Oysa ben öylesine yakınım ki sana
Siliyorum gözyaşlarını elerimle,
Her gece koynunda uyuyorum,
Sabahları senle kalkıyorum yataktan,
Senin sıcaklığında ısınıyorum.
Ama sen beni görmüyorsun ,
Dokunuyorum sana / hissetmiyorsun.

Benim geldiğim yere gelenler
Geride kalanların yanındadır her zaman
Bilmiyorsun.
Senin nefesindeyim,
Dudaklarındayım,
Ellerindeyim / sağlığımdayken okşadığın
Görmüyorsun.

Artık daha fazla ağlama anne!
Yaralı göğsüne düşürdüğün her göz yaşında
Beni yeni baştan öldürüyorsun.
Duyuyorum sesini işte yine,
Beklediği kışı yaşamayan yavrun için
Ağlıyorsun,
Ve beni / bilmeden böyle / defalarca
Yeniden yeniden öldürüyorsun.