Büyük Marmara Depremi’nin bu gece olduğunu düşün… Sallanalım da sallanalım… O anda çaresizce dualar edelim de edelim…

Kah en az hasarla atlatıp bir şekilde sağ kaldık, bu bir seçenek… Kah uyarıları bilmemize rağmen, hem aziz devletimiz, hem de şahlanan ekonomimiz izin vermediği için; alternatif seçenekler üretemeyip daha güvenli yerlere taşınamadığımızdan, Allah ve son elçisi Muhammed korkusu bilmeyen, üç kuruş daha fazla kazanmak için, çalmaya ve bile bile yanlışa biat eden, şahsi çıkarları için nefes alıp veren aziz müteahhitlerimiz sayesinde sağ kalamadık bu da bir seçenek…

Sonra? Televizyon ve sosyal medyada enkaz altında kalanlar için mücadele eden kahramanların hikayeleri pompalanacak… Niye? Çünkü böylelikle herkesin acısı bir nevi azalacak… Enkaz altında kalan her bir bireyin kurtulmasının görüntüleri umut verecek… Fakat her zamanki gibi sorgulanmayacak…

Japonya’da bunca sene çok daha şiddetli depremler olurken, bizim halkımız niye öldü denilmeyecek… Bunca insanın ölümüne sebep olan, önceki satırlarımda yazdığım gibi, Allah ve son elçisi Muhammed korkusu bilmeyen büyük firmalara; ağızlarından Allah ve Muhammed’i düşürmeyenler ne dava açacak, ne de ceza verecek.

Aksine… Bu kaosu fırsat olarak görecekler… İstanbul yerle bir olduğu için; kimi kimi bazı şeyler bahane edilip, daha güvenli bir İstanbul vaatleri ile o Kanal İstanbul seve seve olacak… O kanalı yapanlar, o kanal açıldıktan sonra yeni İstanbul’da dikine dikine sanki ellerinde öldürdükleri canların kanı yokmuşçasına binaları geçmişte olduğu gibi dikerken, Atatürk’ün partisine o zamanda kim iktidar sayesinde başkan olarak atanmış olursa olsun, anca tırı vırı yapıp, seve seve biat edecek… Dedi dersin.