Parmaklarının arasından denizi damlatıyordu
En saf doğa şairi balıkçılar
Sallarının köşesine kıvrılmış denizi
Ufak bir yemle kendine çekiyordu
Bildiğimiz dış dünyadan
Bi hayli farklıydı elleri
Hele parmakları
Arasından denizi damlatıyordu

Gün yüzü görmeye çalışan gözü kapalı
Üstünde yıllarca toz birikmiş insanlara
Seni anlatmaya karar verdiğimde
Denizi izliyordum
Parmaklarından deniz
Nasıl da damlıyordu

Üstüne üstlük birde ellerim
Sanki sana inkar edilemeyecek yakınlıktaymış gibi
Kalem tutuyordu
Dokunduğun şeyler bildiklerimin ötesinde
Beni solgunlaştırıyor
Ama hayalle her tanışmamda
Ellerin parmaklarını taşıyor
Parmakların denizi damlatıyordu

En bilindik söylemle
Seni seviyordum
Gizli kapaklı, şair özgünlüğüyleyse
Sana inanıyordum

Veya birtakım karanlık giysiler içinde
Seni bekliyordum
Gündüzler bekletiyordun saçlarının arasında
Hele ki bir açıversen
Sabahları salıversen buralarıma
Beni görecektin

Korku birikmiş binaların her odasında
Geceleyip, topluyordum uçsuz bucaksız
Yokmuş sayılan korkuları
Beni tamamlıyordun
Nasıl da damlatıyordun denizin damlalarını
Sanki salımın köşesine her çekilişimde
Beni seviyordun

Sana inanıyordum eski bir zamanda
Denizi avuçlayacaktın
Şimdiyse damlatıyorsun parmaklarından.
Seni seviyordum veya başka bir lisanla
Sana inanıyordum, eski bir zamanda
Şimdiyse, damlıyorsun, parmaklarımdan.