Sevgili Pablo Picasso;
Bu mektubu yeni demlenmiş, saf adaçayı sarılığında bir sabahtan yazıyorum size ve üçüncü bin yılın üçüncü yılındaki umarsız geleceğimizden...
Güneş yarı ışıldıyor, ay sarı ocak mevsiminde. Palmiyeler, okaliptüsler, akasyalar, incirler, kestane ağaçları dallarına sürülevermiş açık sarıyla buram buram adaçayı kokuyorlar, savaşın yaklaşan acı sarı kokusuna inatla. Tüm şehir yazlık adaçayı bahçesi gibi bu gün...
Siz gideli çeyrek asırı geçti. Guernica'yı gerçekleştirdiğinizden bu yana ise yarım yüzyıldan fazla oldu. Zaman değişse de emperyalistlerin istekleri hiç değişmiyor ne yazık ki sevgili Picasso...
Herkesin dilinde savaş, yüreğinde iş, aş. Vitrinler, 'savaşa hayır' afişleriyle dolu. Gazetelerin başsayfaları, yaşanması olası savaşın maddi manevi sonuçlarıyla. Radyo, televizyon kanalları olası savaşı bir an önce başlatmaya yönelik yayınlarla dolu. 'Savaşa Hayır' için çeşitli derneklerin, kuruluşların, sivil toplum örgütlerinin farklı farklı çalışmaları var ama bunlar yetmiyor hiç bir şeye...Ortada henüz savaş yok fakat kokusu burnumuzda, sesi kulaklarımızda, trajik öyküsü destanlarımızda... Dahası bu kez çocukların, kadınların, kuşların, ağaçların, çiçeklerin, canlı cansız her şeyin feryad eden sesleri, çığlıkları Guernica'dan daha büyük olacak görünüyor. Fokurdayan kazan oldukça büyük çünkü...
Bu savaşın çığlıkları bir tabloya sığmayacak sevgili Picasso...
Bu gün İstiklal Caddesinde dolmuşa binmeye çalışan koltuk değnekli delikanlıyı gördüm de, yüreğim onun dolmuşa binişiyle inliyor. Savaş sonrası yüreğimin bütün telleri kopmuş, ciğerlerim parçalanmış, gözlerim renk körü olmuş olacağım. Ellerim kollarımı, kollarım bacaklarımı arayacak, bedenimden fışkıran kan bütün şehrin saf ada çayı sarılığını, acı kırmızıya boyayacak...
Bu savaşın çığlıkları bir tabloya sığmayacak sevgili Picasso...