Suç ve ceza..



Melike İris’in tek suçu vardı..

Güzel olmak..

Ve Sardanapal’a kesilmişti cezası

Ölürcesine ve öldürürcesine..

Ona aşık olmak..

“Aşk”ta suç ve ceza iki taraflıdır..

Aşık ve Maşuk

Beraber işlerler

O suçu..

Beraber öderler cezayı..

Göklerin yere armağanı

“melek”in beyaz kanatları

altında kanarlar ve kanatırlar

Acılarını ve kederlerini..

Hüzünler

Damla damla iner yerlere..

Ufuklar kırmızıya çalan turuncu

Hayallerle doludur

Umutlar yedi renk olarak açar

Gökyüzünde..

Çalınan her melodi

Söylenen her şarkı

“Aşkın senfonisi” olarak

Dökülür dudaklardan nota nota..

Adem ile Havva’nın tutkuları

İlk “Suç” olarak yazıldı dünya semasına..

Yer yüzünde

“Aşk acısı” ile kanayan her Yüreğe

Sızlayan her gönüle

Kesildi “Ceza”..

Zavallı “aşık”

Ne yapabilirdi ki

Ömür defterinden “alacak kaydı”

Düşmekten başka..

Sen çok şanslı bir “Maznun”sun..

Biliyor musun?

Suçun var ama Cezan yok..

Suçu beraber işledik ama

Ceza bileti yalnızca bana kesildi..

Yüreği Sen kanattın

Darbeyi Sen vurdun

Ama Gönlüm

“müebbed aşk”a mahkum edildi..

Şimdi Yusuf gibi

Dipsiz ve karanlık sevda kuyusunda

Hasret nöbeti tutuyorum..

Ah Dişi Hamlet!

Hiç mi “gönül izi” bırakmaz insan maziden?!

Hiç mi acımaz insan kendine

Kanatsız kuş olmaktan dolayı..

Nasıl “mum” yakarsın “Güneş”e karşı

Gündüzün ortasında?

Nasıl kuruttun o gönlü

Nasıl susuz ve kurak bıraktın

“aşk nehirleri” akıp giderken?

Hiç mi aşk ummanının sahillerinde

Gezmedin çıplak ayaklarla..

Hiç mi tenini okşamadı “hasret meltemleri”..?

Hiç mi yüreğine dokunmadı bir çift tutkulu

bakış?..

Sen Züleyhasın..

Ama Yusuf’un Züleyha’sı değil..

Lotus kokulu Züleyha değil..

Parfüm kokulu

Bohem gecelerin Lümpen Züleyhası..

Suç ve Ceza..

Senin hem Suçun hem de Cezanım Ben

Müebbede mahkum..

Prangalarında

Yusuf’un rüyalarına yatan

Ve her sabah

“Cezası”na uyanan..