Yağmur..

Toprak,su ve ateş’in “buhar” olup

Yeryüzüne “rahmet” kanatlı

Düşen “aşk” kimyası..

Arıtır yerküreyi tüm kirlerinden..

Canlara can katar,

Ve Gök ile olan “Aşkı”nı yaşar

Mevsimlik kıyafetler içinde..

Bazen bu aşk fırtınalar,

Seller gibi çağlar

Bazen bir sükut gibi okşar

Geçer toprağın tenini..

Yer ile Gök arasındaki

“diyalektik sevgi”nin ayrılmaz bağı..

Peki Sen;

O kurak ve susuz gönlüne

Yağmurlar yağdırıyor musun?

Hırs,arzu,kıskançlık ile

Kirlenmiş “İç dünyan”ın

Yağmur özlemini duyuyor musun?

Kimbilir ne gülistanlar,

Ne bostanlar

Ne ormanlar kuruttun..

Tabiattaki Gül için üzüldün

Belki gözyaşı döktün..

Kanadı kırık kuş için

Feryat ettin,yürek sızlattın..

Dışarıda aradın çiçekleri

Evinin,odanın köşelerine

Koydun zambakları,orkideleri..

Kaç zambak,kaç orkide

Öldü..

Kaç bülbül gülistanında

Can verdi de duymadın..

Susuz bıraktın..

Yüreğin kanadı kırık kuş gibi

Çırpındı durdu..

Su istedi,yağmur istedi..

Sen kızgın tebessümlerle

Kahkahalarla ateş gönderdin..

Yağmurda gizliydi özlem,

Sevgi,merhamet,sadakat..

Gözyaşlarıyla yağar “iç yağmurlar”..

Nasıl bir ağaç,bir çiçek

Dallarını ve yapraklarını göğe çevirerek

Beklerler o özlemlerini..

Ya Sen?

Sen hiç ellerini ve gözlerini Yüreğinle

Çevirdin mi Sevgiliye?..

Yataklarından akıp gelerek

Menzile ulaşan yağmur suları..

Engel tanıyorlar mı?

Yüreğinde şimşekler çaktı mı

Gözlerin yoğun bulut sisleriyle kaplandı mı

Ve gönül yağmurların aktı mı yanaklarından

Arındı mı “İç kirlerinden-günahların”dan?..

Yağmurlar yağdır artık

Sula artık susuz kalmış

Gülistanını..

Can bul

Kaldır ellerini

Çevir yüreğini ve bulutlansın gözlerin

Güneş’e bakarak..

Ve “İlk Damlan”

İlk şahidin olsun yüreğine..

Hasret..

Öyle derin ki,

En uzaklarda ama en yakın..

En sessiz ama en feryat eden..

En görünen ama en içte..

Sadece “Gel” de gizli..

Üç harf..

Ama anlatamıyorum..

İçimde sayfalar dolusu kelimeler

Kitaplar dolusu cümleler..

Dökemiyorum..

Ve her şey “Sen” de gizli..

Yağmurlarla yaşa gönül mevsimlerini..