Kimse sevmedi beni,
Senin beni sevdiğin kadar…
Düşün durumum ne kadar vahim!
Seni kaybetmenin acısı değil mesele,
Durum daha da çetin…
Beni en çok sen sevdin!
Hani bir hiç uğruna vazgeçtin,
Alışkanlığın özlemine yenik düştün,
Yine bir hiç uğruna defalarca geri geldin ya,
Geçmişi unutmak için bir kozdum senin için…
Elinde olan en fazla kâğıdın rengiydim,
Senin avuçlarındaydım, ellerindeydim,
Buydu diğerlerinden tek farkım,
Ve sen kötünün iyisini seçtin.
Yalnızlığın bile unuttururdu beni sana,
Ve beni unutmak için kimse gerekmedi sana…
Bir elin parmaklarını geçmeyen anı,
Birkaç gülücük birkaç gözyaşı,
Başkalarına dair özlem dolu öpüşler bıraktık ardımızda…
Ben de en az onlar kadar unutulabilirdim,
Nitekim unuttun gittin,
Kovalarken akşamları şafaklar,
Günler doğdukça battım yüreğinde azar azar.
Ama kimse sevmedi beni,
Senin beni sevdiğin kadar…

(15.05.2013)