Kutuptaki bir insanım. Kar, kış içinde umutlarımın bir başka bahara kalması ne acı. Kutupta hiç bahar olmaz. Olsa da çok kısa sürer. Bunca üşümenin ardından az bir güneş ışığını umut etmem ne acı. Hiç mi dinmeyecek bu üşümelerimin verdiği sancı.
Sensiz bu satırları kağıda dökerken, her kelimem bir zincirin halkaları gibi. Sensizlik bir esaret. Tüm zincirlerimi kırıp sana cümle cümle akmak ve sonra sensizliğe bir nokta koymak istemekteyim.
Seni çok özlemekteyim. Özlemim kar taneleri gibi üzerime yağmakta, sensizlik keskin bir soğuk gibi her yanımı acıtmakta.
Bir dağın uçurumlarından sızan su damlaları gibi vadilerime akmaktasın. Ardından ilkbaharda çözülen karın suları gibi beni çoşturmaktasın. İnan sevgilim, senin o coşkun sularında küçük bir kibrit çöpü olmayı ne çok isterim. Belki o vakit söner yürek ateşim.
Yollar ince ince uzamakta. Bu hasret ilmik ilmik yüreğimi bağlamakta. Ey sevgili koş gel yol mesafesi kısalsın. Koş gel bu yollar uzun bir hançer gibi yüreğime saplanmasın.
Ağaçlar boy verir, meyve verir. Bir orman kuytusunda kuşlar ses verir. Sular akar gider, köklerin arasından. Umutlar her baharda yeniden yeniden yeşerir. Senin olmadığın bu aşk coğrafyasında ise sadece seni seven bu kişi can verir.
Yolların bir mızrak gibi dümdüz olduğu yerde, sana kavuşmak neden hep u dönüşlü yerdir. Sana gelmek uçurumları geçmektir. Sana kavuşmak dar ve ince bir geçitten geçmektir.
Yine de gel dersen canımı dişime katar gelirim. Yine de gel dersen canım dişimde olsa da güle gele gelirim. Bitsin dudaklarımda bu hasret şarkısı. Ya sen gel ya ben yanına geleyim. Asfalt yolların bir kara yılan gibi ömrümü yemesini engelleyeyim. Y a da bırak bu aşk yollarında ezileyim.