Okuyucu gardaş ben Cafer Kalfa. Daha önceki bölümlerde olan düzeltme hakkımı tazelemek istedim. Malumunuzdur hayat hikayemi bu yazar arkadaşa anlattığımda yalan yanlış birçok mevzuyu birbirine karıştırarak kaleme almıştı. O kadar zaman geçtikten sonra tesadüf de olsa geçenlerde Fındıkzade'de bir minibüste karşılaştık. Yakasına yapıştığım gibi bağırdım çağırdım.

"Bak hemşerim bir kez daha düzeltme hakkımı kullandır bana yoksa senin o çeneni düzeltmezsem bana da Cafer demesinler." dedim. Halini bir görecektiniz.

Neyse şu İstanbul mevzusuna girmek istiyorum. Biz İstanbul'a ilk geldiğimizde insanların birçoğu o eski ahşap evlerde farelerle birlikte yaşıyordu. Gerçi apartmanlar da vardı ama oralarda eski İstanbullu Rumlar, Yahudiler oturuyordu. Adamlar kurnaz tabii ki bizim gibi eşek değilki. Elin gavuru. Ortağım Rıza'ya dedim ki "Oğlum sen şu yüz elli koyunu sat, ben de abime söylerim yirmi ineği satsın. Bu sermayeyle bir inşaata başlarız." diye söylemiştim. Bizim Rıza kalın kafalıdır. Önce anlamadı.

"Cafer iyi, hoş diyorsun da, yüzelli koyun baharda yavrulayacak olacak ikiyüz yirmi koyun, diğer senede yavrulayacak, bizim sürü çoğalıp gidecek. Peki bu inşaat işinde bu kadar bereket olacak mı?" dediğinde "Oğlum sen ne diyorsun? Bir inşaatla başladın mı iki inşaat olur, üç dört olur. Bu iş de aynı sayılır. Hatta daha fazla kazanmazsak anam avradım olsun" dedim. Rızayı zar zor ikna ettim ama abim tepki gösterdi. "Yapma Cafer, benim ineklere değme, elleme, gözünün yağını yiyim. Askerliği orada yaptım. Çok acımasız insanlardır bu İstanbullular. Vallahi de billahi. Seni de Rıza'yı da hemi de benim inekleri yer bitirirler."

Çok kızdım, bağırdım, çağırdım onlara. "Lan oğlum hayatınız inekle, koyunla mı geçecek sizin? Ulan bir aynaya bakın da halinizi görün. İnek olsa da hadi neyse eşeğe dönmüşsünüz haberiniz yok." Babamda, dedemde, onun dedesi de bu ineklere baktı durdu. Baktı da ne oldu. Şimdi o ineklerin torunlarına biz bakıyoruz inekoğlu inekler" dediğim de akılları başlarına geldi. Neyse parayı cebe koyar koymaz tahta bavulu kaptığımız gibi Topkapı'da bir otobüsten inmemiz bir oldu.

Aksaray da "Satılık" yazan tahta bir binanın kapısını çaldığımızda boyalı saçlı bir kadın kapıyı açtı. "Bacım" dedim "Biz sizin binaya talibiz" dediğimde kapıyı suratıma kapattı. Ama sesini duyduk. "Hayatım kapıda yine iki tane ayı seni bekliyor" dediğinde şok geçiriyorduk. Sinirimden çıldıracaktım ki kapı açıldı. Gözlüklü beyaz atletli bir adam elinde rakı kadehiyle bize baktı. Beyaz atlet dediğime bakmayın, kirden rengi bile belli değildi. Hiç bozuntuya vermedim. Dedim ki "Beyefendi, sizin binaya talibiz. Bu ortağım Rıza. Devrekhane'den geliyoruz. Konuşmak istiyorduk, şartlar da uygun olursa anlaşmak istiyoruz." Hiç konuşmadan içeri girdi. Parmağını şıklatarak bizi de içeri çağırdı. Bir de ne görelim adam karısıyla beraber rakı çekiyordu. Üstelik demez mi "Buyurun siz de masamıza oturun. İçerseniz size de dolduralım" dediğinde Rıza korkudan altına işiyecekti.

Tövbe estağfurullah derken düşündüm. Pezevenk midir nedir, yanlış kapıyı mı çaldık? Evi mi satıyor, karıyı mı satıyor tövbe tövbe dedim. Meğerse biz yanlış anlamışız. Bu davranış şekli İstanbul'un medeniyetiymiş meğerse. Sonradan jeton düştü. Adamı zar zor ikna etmeyi başardık. Kat karşılığı olarak yarı yarıya anlaştık.

Şimdi buraya nokta koymak istiyorum okuyucu gardaş. Bizlere ayı, maganda diyen bu insanlar ne halde yaşıyordu biliyor musunuz? İşte bu halde böyle perişan evlerde sosyete hayatı yaşıyordu. Sayemizde apartman yüzü gördüler. Banyoyu, mutfağı tanıdılar. Olan da tabii ki bizim koyunlara, keçilere, eşek kafamıza oldu. İstanbul'u bu hale getiren bizler olduk. Sayemizde şehir böyle büyüdü. Ahşap ev kalmadı. Sanayi gelişti. Birçok terso İstanbullu sayemizde zengin oldu. Sermayeyi köyden şehire taşıdık. O zamanlar İstanbul'un vergi rekortmeni kimdi biliyor musunuz? Ne Sabancı'nın ne de Aydın Doğan'ın esamesi okunuyordu. Karaköydeki kerhane sahibi Manukyan vergi rekortmeniydi.

Zoruma giden mevzular olduğu için anlatıyorum. Sonra da bu yeri bir senede bitirip anahtarı teslim ettik. Sarı saçlı kadın altına bir araba çekti. Duyduğuma göre Kumburgaz'da bir de yazlık almışlar. İşte o halde yaşarlarken bu hale geldiler. Sayemizde. Ben dahil hısım akraba birçok kişi Aksaray'ı, Fındıkzade'yi, Mecidiyeköy'ü yaptı. Yaptık da ne oldu. Onlar zengin oldu biz süründük. Bizi kandırdılar.

Beyoğlu'na gitttiğimizde bizi el üstünde tutuyorlardı. Saygının sevginin kralını göstermişlerdi. Bize durmadan beyefendi derlerdi. Arkamızı döndüğümüzde ise hayvan derlerdi. Meğerse bizi soymak için kurulan tezgahlarmış bunlar da haberimiz yokmuş. Kazandığımız üç kuruşu da sırf saygı görmek için Beyoğlu pavyonlarında harcadık. Beyoğlu mıntıkası da o zamanlar açlıktan sürünüyordu. Bugün değere binmişse, bu hale gelmişse bizim sayemizde bizim paramızla olmuştur.

Yazar arkadaşın değindiği o konuyu da açmak istiyorum. Pavyon'dan aldığım karının ismi Necla'ydı. Otele girdiğimizde Kazım olarak çıkmasının kabahati bende midir kimdedir? Kadın gördüğümüz erkek çıkıyordu. Beyefendi diyen sonra ayı diyordu. İşte o zamanlar abime hak vermeye başlamıştım. Büyük sözü dinlemekte fayda varmış. Dile kolay otuz sene bunların hem de bin çeşidini yaşadık. Kabul ediyorum üç beş kuruş da biz kazandık ama o kazancı bizden çalmasını da çok iyi becerdiler.

Saf, temiz duygularımızla harbi Anadolu delikanlısı yüreğimizle oynadılar. Yazıklar olsun, bu mu insanlık? Bir daha ki düzeltmelerde görüşmek üzere. Hoşça kalın...