Kadifekale’nin nemli mahzen odasında kendine geldi esmer çocuk. Altındaki taş masanın soğukluğunu belinde hissediyordu. Ağrıyan başını ovmak için sağ elini kaldırmak istedi, bileğindeki ip engel olunca şaşırdı. Diğer eli de sıkıca bağlanmıştı. Bütün gücünü bacaklarına verdi, ayak bilekleri ince bir sızı ile uyuşmaya başlamıştı bile. Kıstırılmışlık duygusundan kurtulabilmek için çığlık attı. Kendi sesini duymamıştı, ağzındaki bant haykırışının boğazına geri dönüp kendi nefesinin onu boğmasına neden oluyordu az kalsın. Kendini bıraktı, göğsünün inip kalkmasını burnunun ucundan izledi. Başını hafifçe kaldırınca ileride duvarda yanan meşalenin dalgalanan ateşi gözlerini kamaştırdı. Bayılmamak için kendini kasmak zorunda kalmıştı. Çok geçmeden el bileklerindeki iplerin gerginliği birdenbire arttı, kolları kopacakmışçasına omuzlarında bir baskı duyumsadı. Kafasını geri attı, adamın gözlüklerinde yanan meşalenin yansımasını gördü. Elindeki ipleri iyice geriyordu. Gözlerini çaresizlikle kapadı.
     Adamın adım sesleri kulaklarında yankılanırken içi ürpermişti. “Neden” diye geçirdi aklından, “Sadece küçük bir günah işledim Allahım. Bu dünyada sen böyle bir ceza verir miydin?”
     Gözünü açtığında adamın elinde parlayan nesne aldı bu kez gözünü. Keskinliğini bedenine inmeden anladı, dişini sıkıp dilini ısırdı. Sol kolunun kemiğine inen darbe ile biraz olsun rahatladı. “Sonunda” dedi, “acı bitiyor”. Öteki kolu da gerginlikten kurtuldu. Günahkâr ellerinden kurtuluyor olmanın garip sevinci kapladı içini. Ta ki hızla çarpan kalbinin üstünde derin bir acı duyana dek. Birdenbire kendini Agoranın parlak mermerlerinin arasında buldu. Etrafında onlarca beyaz tunik giyen konuştuklarından tek kelime anlamadığı insanlar belirdi. Ellerinde taşıdıkları kaplarda ona bulgur pilavı, kahverengi bir sıvı uzatıyorlardı ve çok kötü kokuyorlardı. Esmer çocuk son bir çığlık attı, nefesi bu kez onu boğmaya yetti.