Bebek doğacakmış henüz çocuk olan anneden.
O, o kadar çocuk ki ne olacağını bilmiyor son dakikaya kadar.Artık iyice
Şişmiş bedeni çok yabancı kendisine.Yabancı olan sancı vuruyor birden ,acı
Veriyor ona,ağlatacak kadar acı ve bir o kadar da korku.Dokuz aydır içinde
Sakladığı dertleştiği özeli gelmek istiyor artık kucağına.
Bir telaşla ebe aranıyor konu komşuya sorulup.Kadınlar odada toplanıyor
Erkekler aşağı dükkana yollanıyor.Ebe rahat bekleyelim diyor.Çocuk anne
Acı çekiyor ebede sigarasını.(acıyı çeken oymuş gibi efkarlanarak)
İki sandalye anne için bir sandalye ebeye.Uzun bekleyiş başlıyor çok uzun.
.Gece 12 ‘de başlayan bekleyiş sabırları tüketiyor.Ebe gelen giden var mı diye
kontrol edip tekrar çekiyor sigarasını efkarla.(dersin anne bir doğuruyor ebe dokuz)
O bekleyiş yoruyor anneyi ,bir an ölmek istiyor acının dinmesi için ölmek.Neler
Geçiyor kafasından ve dudaklarında sessiz dua’’Allah’ım bebebğim sağlıklı doğsun’’
Annesinin sırdaşı sırlarıyla doğuyor 4 saatlik yolculuktan sonra.Koca kafalı
Bembeyaz bir oğlan adıyla doğan.Ağlıyor, o anda büyüyen çocuk anne,içinde ne
Varsa tuttuğu ,akıtıyor atıyor dışarı.Ebe efkarlı içmiyor sigarasını dudaklarında gülümseme
Kazanılmış zaferle tüttürüyor dumanını.
Aradan iki yıl geçiyor artık büyüyen anne yine doğum telaşında.Bu istemediği
Dokunup,okşayıp konuşmadığı ,dertleşmediği bir bebek.
Bu sefer hastane yolundalar.Yürümek istiyor ,sanki olacağı geciktirmek ister gibi.
Her vuran sancıda mağaza duvarına tutunuyor kimse elini tutsun istemiyor.
Hastanede yukarı alınırken yalnızlık hüznünü artırıyor hiç karnına gitmeyen eli
Değiyor istemediği bebeğine.’’sakın beni yalnız bırakma’’diyor .
Yine uzun bekleyiş kasvetli koridorlarda..Saatler geçmiyor ,vakit bitmiyor
Gözünün önünde yaşadığı üç yıl.Annesini özlüyor birden babasının gülüşünü görüyor
Cama vuran gölgede.Koridorun karanlık yerlerine gidemiyor korkuyor,hep korkmaz mı
Zaten karanlıktan.İyi hissetmek için kendini bir an çocukluğuna dönüyor.Evinde şimdi
Sonra sokakta arkadaşlarıyla.Nasılda kan ter içinde yine yapmış bir yaramazlık tabanları
Yağlamış kaçıyor.Ha birde küfür sallamış en okkalısından..Gülümsüyor farkında olmadan
Sancının vurmasıyla bölünüyor anıları.Tutunuyor birazdan yatacağı yerin kenarına.
Ezan okunuyor ,ezanla yarışır gibi o da okuyor bildiği ne kadar dua varsa.Ağlıyor yıllarca
Ağlayamadığı ne varsa.Şimdi istiyor sevdiğinin elini tutmasını ,önce sevdiği olmasını.
Kara kızı sabah 8’de geliyor kucağına ürkek ,korkak ,iste beni anne der gibi.
Yorgun gözlerle bakıyor avuç içi kadar kızına damlayan gözyaşıyla yanağına dokunuyor.
Yorgun anne çok ama çok yorgun.Onu yoran içindeki yalnızlığı kimsesizliği,
Gözlerine bakıp işte bu bizim diyebileceği sevdiğinin olmayışı…
Halsizlikten bitmiş bedeni uykuya geçerken’’bu sondu’’diyor,’’sevdiğimden olmadığı
Sürece, son’’.