ÖLÜM

Ölüm her duygunun kısılması,sönmesiyse,deliksiz ve düşsüz bir uykuya benzer bir uyku ise ne eşsiz bir kazançtır ölmek!.....Ayrılmak zamanı geldi artık, yolumuza gidelim:Ben ölmeye, sizler de yaşamaya. Hangisi daha iyi? Tanrı'dan başka hiç kimse bilemez bunu.

Sokrates'in ''Savunma''sından

Ölümle yaşam arasında ne tür ilişki var?Ölüm, yaşamın anlamsızlığının güçlü bir sağlaması mıdır? Karşısında her şeyin ''hiç''leştiği tek gerçeklik midir?Yoksa kocaman bir ''hiç''in en geniş açılımı ya da ''hiç'' olanın ''var olana'' dönüşmesi midir? Bu soruları yanıtlama çabası, tıbbın ölüme yaklaştığı ''organizmanın işlevlerini ve hücrelerin canlılığını yitirmesi'' gibi teknik bir bakışın ötesine geçmeyi zorunlu kılmıştır,insanlığı.

Ölüm ve yaşam mutlu bir birliktelik sunar; ölümü onaylamak yaşamın olanaklarının farkına varmaktır. Yaşama canlılık katan oksijen gibi her ana sinen ölümü fark etmek, şu açıdan önemlidir: Geçen her an ölümdür;başlangıçlar sondur. Ölüm ise belki bir başlangıç, belki bir hiç oluş, belki sonsuz bir dinginliktir.Ancak hangi açıdan yaklaşılırsa yaklaşılsın onun yaşamla iç içeliğidir onu her daim düşündüren, sorgulatan.Yaşama ilişkin ne varsa;her türden ihtiras, başarı, tutku,mutluluk ya da güç tüm ihtişamıyla kendini göklere çıkarırken, ölüm tüm bunları alçakgönüllükle, tebessümle karşılar ve sahteliği aydınlatırken, yok oluşun asliliğini ve asilliğini gösterir. Bu nedenle başı kuma gömmeden, yeryüzüne anlam veren bu dünyevi gözle hesapsız-kaçamaksız bakışmak, onu ''tanımak'' gerekir. Ölüme ters yönde koşan maratoncu insanoğlu arada bir duraksayıp, soluklanıp şunu sormalıdır: ''Nereye?,Neden?'' Ölüm yaşarken kendisini hatırlamayanlara, ''hayır'' diyenlere şöyle seslenir: ''Beni reddettiğin için kör kalacak, yaşadığını fark etmeyeceksin. Seni zerrecik hazlara mahkum kılıyorum;yaşamın tam da içindeyken ona yabancı kalacaksın sonsuza dek!Görmek istemediğin, görmekten kaçındığın pek çok şey, ölüme yaklaştıkça bir kıymık gibi gözbebeklerine batacak hem de tüm keskinliğiyle...''

Ölümü ağırbaşlılıkla ''tanıyanlar'' kendilerini ölümsüz kılmışlardır çoğu kez. Yaşama sıkı sıkı sarılanlar zaten ölmüş olanlardır. İnsan, yaşama tapmakla ağır ruhsal bedeller ödemek zorundadır.Köşe bucak yaşamsal tat alma arayışı peydahlandıkça insanın payına yoksunluk ve ufalanma düştü. İnsan, yaşarken derin bir ölüm uykusuna yatmadıkça bu yoksunluk ve ufalanmanın gaflet uykusundan uyanabilecek mi?
S.Deniz HAMUTCUOĞLU