İlmiklere Sarılan Sevda / Düz yazı


Dokumaların ilmikleri arasında saklı kalan özlemler, her bir kilimde renk renk, nakış nakış işlenmiş de duygu olmuş, sel olmuş akmış sanki. Kilimin kenarlarındaki sulara, Fırat’ın azgın dalgalarını aşkla geçen, sevdası tükenince de azgın dalgalara karışan gencin çığlığı dolanmış sanki...Mavilikler arasında görülen yeşillerde, tutulmak istenilen umudun dallarını gördüm.Bir göbek yok bu kilimde; yol yol özlemler sıralanmış bir açılıp bir kapanan baklava dilimleriyle. Yüreğinin yangınını vermek ister gibi ala sarılan kız, nasıl da hüznünü sarılarla kahve renkleriyle sarmış. Bir uzun yol var arada, dağların arasında kıvrıla kıvrıla giden. Ya beklediği var yolların ardında ya da gidecek bir uzak yolu var. Renklerle, simgelerle anlatıyor yüreğini bilmeden ya da bilerek.

“ Karlı dağların ardındasın sevdiğim
Elim ermez, kolum sarmaz bil seni.
Ne dizinde yatanım ben, ne saçını saranım.
Gözüm görmez kolların kimi sarar sevdiğim.”(S.Hoca)

Dilinde bir yürek yangını, gözünde sevdiğinin hayali. O mu kilimi dokur, kilim mi onu dokur ilmik ilmik; bilinmez. Dur hele, çök şu kilimin üzerine. Bir köpüklü kahvemizi iç. Sazını al eline, bir Ferhat’tan bir Kerem’den çal bir kere. Dağlar titresin bu sevdaların hikayesinden. İlmikler dile gelsin, desin kimler geldi kimler geçti de kavuşamadan ruh ikizlerine, yol yol oldu kilimlere can oldu.






30.12.2004/ Serap Hoca



-----------------

İnsan Ol



Kocaman...kocaman bir boşluk...Başkaca bir şey yok...Sadece anılar...Hayat, bu muymuş? Yaşanmışlıkların gölgelerinde kalakalmak...Ömür denen süre nedir bilmeden, amaçlarını gerçekleştiremeden, hep daha diye diye geçen, tamahkar olmayı bir türlü öğrenenmeyen gönle dur, diyemeden geçen günlere öyle bakakalmak...
Yok, bu olamaz hayat. Hayat, bize emanet verilen ömrü, nakış nakış işlemektir. Geride kalanlara iz bırakmaktır. Yaşadığının bir anlamı olmasıdır. Bunun için de çaba harcamaktır, pes etmeden, bittim demeden.Dünü, yarına koyup örnek mi alacaksın, ders mi çıkaracaksın her neyi yapabiliyorsan boş bir yaşam sürmemeyi hedeflemektir. Geri dönüş yok ki...Gönül kırmadan, ilkelerinden ödün vermeden, dimdik durabilmeyi bilebilmektir hayat. Sorumluluklarımız var, beklentilerimiz var, gücümüz...İşte gücümüzü biz,canlı tutmayı bileceğiz. İçimizdeki beni uyutmadan, daima ileriye yürüyeceğiz. Anne ol, baba ol, evlat ol, yaren ol...Her ne olursan ol,insan ol ki unutulmayasın. Sağlıcakla...

23.7.2005/ Serap Hoca
---------------------

İnsana Dair

Bir ışık...Yaşamak için bir ışık,hissetmek için bir ışık,var olduğunu anlamak için bir ışık gerek...
Bu ışığı ararız bazen, ne aradığımızı bilmeden. Boş mudur yaşamımız?
Hayır,ancak eksiktir.Hele ki mevsim güzse, esmişse rüzgar serin serin, yürekler gelmişle geçmişin hesabını yapmaya ve sorgulamaya başlamışsa yaşamı didik didik etmeye başlar insan. Ve bakar ki bir yerlerde bir şeyler var. Haykırmakta,ben de varım,demekte. Ne midir? Yaşanmamış tutkular,
hep daha sonra diye geriye bırakılan arzular...Ve belki de hiç yaşanmayacak olanlar. Bunlarla yaşamak...Evet, zor belki ama gerçek bu.
Neyi mi anlatmaya çalışıyorum? Özde insanı, insanın çaresizliğini, insanın kendine sunulmuş bir armağan olan yaşamı ne denli yaşadığını, aradığı ışığı bulunca ne yapacağını,
o ışığın ardından gidecek ceareti olup olmadığını...
Yaşam,yaşamakla yükümlü olduğumuz zaman...Kendimiz için yaşadığımızı sanıp kendimizi aldattığımız bir süreç...Ne yapmalı?
Ne yapmalı da güzün serin rüzgarında baharı yaşamalı? Sanırım, önce karanlıkta olup olmadığımızı sorgulamalıyız, sonra... sonra ışığı aramalı ya da -bulabilirsek- o ışığın ardına düşmeli...Çünkü hazan gecelerin gölgesi olmaz.




28.12.2004/ Serap Hoca