Can İçre Cana 2




Sevmek ne ki...Can olmak bir cana ne ki...Dokunmadan, sarılamadan sımsıkı, omzuna yaslanıp ağlayamadan, birlikte yaşlanamadan sevmek ne ki...Bırakıp da gitmek bedeni, sevdayı öksüz bırakmak ne ki..Canımsın diyemeden gayri bir cana, yaşamak ne ki...Gelmeyeceğini, duymayacağını bile bile yaşamak ne ki...Duymayan kulağa şarkılar söyleyememek ne ki..
Kabardı yürek...coştu dalgalar...
Rüyalar da yetmedi duyguları coşturmaya...Dalıp gitti..Nerde, napar? Güneş ona da verir ışığını, rüzgar onu da savurur mu ben gibi? Sonsuz bir acı bu...Sonsuz...Bitmeyen, tükenmeyecek olan...ve bedenle toprağa sarılan...suskun bir acı...
Bu, sevmektir. Şu taş, sevemez ki...Şu cam hissedemez ki... Şu kumaş saramaz ki sevdayı...Olsun...Sevmek, hissetmekse, şu kelimeler de cansız. Sen olur bazen de gelir bir kumru gibi sığınır kalemime...can olur benimle..yar olur bana...Ses verir sana yüreğimden...
Duy beni ey sevilen...Duy ki anla,sevdan bende kalmıştır. Duy beni...ve bil ki erişilmez tek şey gönüldür. Gönül denen ummanda salın da gez ey yar boylu boyunca.




27.1.2006/ Serap Hoca
-------------------------------


Canımsın



Vakit, gecenin sonsuz karanlığına bürünmüş. Binbir sıkıntı sarmış benliğimi. Bir yudum su diye inleyen hasta gibi muhtacım seninle konuşmaya. Nerdesin? Uyur musun şimdi? Arasam, bir sıcacık merhabana ihtiyacım var desem; ne dersin? Kızar mısın düşüncesini aklımdan geçirmek istemiyorum.Çünkü dostumsun diye biliyorum.Elbette arayacaksın, dediğini duyar gibi oluyorum.
İçimi acabalar sardığında senin sevgi dolu gözlerini görebilsem nasıl rahatlayacağım, ama yoksun. Varlığınla beni nasıl sarıyorsun, bir bilsen. Maddeden ötesin. Hani pamuk şekeri vardır, yediğin an tadı damaklarına yayılır ama anında yok olur. Sen sakın yok olma, sevgi tadında yaşa. Beni ben yapan her ne varsa, sende de bunları gördüğüm için mi bu kadar bendesin? Bence sen, varlığındaki değerlerle sensin, bence sen ruhuma uzattığın kementle varsın. Acımdasın, sevincimde, gözyaşımda, uzanan elimin sıcaklığındasın. Uzaktayken nasıl yanımda olabiliyorsun?
Mutluluktan uçacakken seni aramak ve sevincimi paylaşmak istiyorum. Acımda ben seni arayamıyorum, yalnızlığın kalın kabuğuna çekilmek ve unutmak istiyorum dünyayı, insanları. Ama sen... sen bırakmıyorsun. O derin dehlizde karanlıklar içinde bir ışık var, o ışığa doğru bilinmez bir neden çekiyor beni. Gözyaşlarım çiçek oluyor yüzümde ışıkla. Ve ellerimde çiçeklerle çıktığımda karşımda seni buluyorum. Kimsin sen?




19.12.2004/ Serap Hoca

--------------------------------

Duyuyor musun Yüreğini?



Ölmek...ya da yaşamak...Aralarındaki çizgi ne...Yaşadıkça hissedilenler, yaşananlar bir kenara konduğunda bazen yaşamak galip geliyor. Her şeye rağmen yaşamayı becerebilmek...Sonsuzluğun ormanına savrulup gitmek isterken yürek, geri gel deyip de onu çeken gene aynı yürek...Yaşamak bir yük mü...bir görev mi...istek dışı öylesine savrulmak mı...Amacım ne diyemeden akıntıya kapılmak mı, yoksa akıntıya kürek çekmek mi inadına...bir tutarı olmalı hayatın...Bir kelebek bile ağırlığının üstünde yük taşıyamazken nedir bu insanın taşıdığı yük? ....Omuzları ne kadar büyük insanın...ya da yüreği ne kadar geniş...Elleri kadar dayanıklı mı yüreği de...Bunca soru içinde kıvrılmış insanoğlu ana rahmindeki gibi...Çaresiz mi, hayır...Gücü ne...kimden alır gücünü..Belki de attığı her adımda yüreğinden vücuduna dağılan kan gibi enerjisini de yayıyor hayatına ve daralıp bunaldığında gene kendi, kendine el uzatıyor. Dışardan gelen güçle değil, özündekinde ara hayat ırmağının coşkusunu....Bir sevgi bağında üzümler der...koruksa...bekle olgunlaşsın..ama bil ki...senin gözlerindeki ışıktır hayatı aydınlatan...Kaynağından gelir özsu...Unutma... yumruğun kadardır gücün diye korkma, o yumruğun içindeki azimdir önemli olan...Yaşamak...zoru başarmak...bu olsa gerek.



12.4.2006/ Serap Hoca