SENİ ÖZLEDİM...
Ve sevgili günü.Bir başka vaktin Cumhuriyetinde asılı kalbim.
”Gittiğim her yerde hasretin var…”
Senli ama sensiz bir vakitten,şehrin ışıklarının yandığı,simitçi tezgahlarında kalan,son susam kırıntılarının çoğaldığı, Salı gününü yolculamaya hazırlanan ömrümün koyunda,yine içimdesin.
Tek suçu, seni düşünmek olan ben;hırçın dalgaları,suskun,tedirgin izlediğimiz,o eşsiz buluşma sahnesindeyim.Sabahın altı buçuğu sevdam!Alacakaranlığım! Ve yeni güne yüzümü dayayışım!Sen güne sanki ilk “Merhaba”deyişim…
Boşluğumu, Cuma”yı, Pazartesi”ye salan anlamsızlığımı, sana yakın duran insanların, aslında ne kadarda uzak oluşundan anlıyorum,ben bu kadar sen olmuşken. Bakıyorum,dostluk ve sevgi ne kadar da azdı oysa.Çünkü dostlukta,sevgide;Emek,yürek ve ateş istiyordu.Mutluluğu tüketenlerde,mutluluk tüketen ile ölçülür olmuştu.Ve bu kopuştan belki haberli,bazı zamanda habersiz,ceset yığınlarıyla dolmuştu her yanım.
Oysa ben insanları yine de sevmiştim…
Bazen günlerce,hatta aylarca,içime kapanıyor,yaşadığım hayalkırıklıklarıyla ürküyordum.
Son ümidin son seyrinde tanıdım seni.Vakti aslında çokta geç zannederken.En çok yüzünü özlüyorum şimdi uzağındayken.Gözbebeklerimin,parmak uçlarımın,nefesimin ihtiyacı var gözlerinin ışığına.Sanki yüzünle doğrulanıyor yüzüm.Ve ben bütün yaşanmış zamanlara inat,yüzünü özlüyorum.
Yüzün gibi,bir çağlayan uğultusunda sürükleyen sesinle”Çocuk yanını seviyorum”deyişini.En çokta ellerini.Kokladığım,sen kokuyor diye öptüğüm,vefalı,dost ellerini…
Seni sevmek.Şimdi yeniden çocuk olmayı öğrenme arası;
Seni özlemek.Bebeğini saran annenin kokusunu içime çekmek gibi bir şey.
Sensizlik.Siyah,upuzun ve boğucu….
Ayfer Tahancı
Ankara