Kefaret..


Günahlarına kılıf ararken sığındığı yalanlardı en büyük sırdaşı
En büyük yılanı öldürür gibi heybetli salınışı meydanda
Daha dün gibi yenikliği
Daha bu sabah güneş çarpması beynini
Kefareti yaşamadan anlamak zor
Anlamadan hayatı nefes almak boş
..
Günahlarına sırdaş ararken gölgesine bastı
Şaştı kaldı gölgesinde açtığı çukura
Gözleri kan dolmuştu üzüm bağları şarap akıtırken
Günahı saydı tüm felaketleri
Adam akıllı sevmek için çırpındı bir dönem
Ama unuttuğu bir şey vardı;
Kendine dürüst değildi nitekim
Ve kalbine mert
..
Gittiğini sandığı herkes aslında kaçmıştı
Kalanlar saklanmış
Ve felaketler silsilesi başlamış
Aşk kadar kutsal para diye kağıtlara sarılmış
Farkında olmadan anlamıştı herşeyi
Günahlarını silmek için güneşe yalvardı
Allahın adını anmayı günah saydı
Tövbekar olmamak adına sildi tüm kelimeleri dilinden
Tükenip gitti sabrı
Kalan sadece iki kanlı göz ve kukla olmuş elleri kolları
..
En büyük yalanlar sardığında kefen gibi bedenini
Rengine aldanmadı karaktersizlğin
Ve gidişine sevinmedi terkedenlerin
Gülüşüne aldanmadı maskelerin
Hayatı olduğu gibi sevmenin çaresizliğine yandı
Kefaretini ödemek zorunda kalışına kızdı
Sevdiği ne varsa
Ve güvendiği yalanlar dışında
Unutup gitti
Yeryüzünde en güzel kokuyu unutur gibi
En güzel teni terkeder gibi terketti
Ve
Yalan dolu hayatı soluksuz yaşayıp gitti
..
19/10/08 saraç..